مقام معلم تعلیم علم و امر تعلم عبادت است. دانش هماره موجب فضل و شرافت است. شدآدمی زراه تعلم چوسربلند! علم است آنچه عامل فخر وکرامت است. آموزگار اول انسان خدا بُوَد! شاگردی خدای برانسان دیانت است. بعدازخدامعلم ما انبیا شدند! پس پیروی زمکتب آنان سعادت است. فرهنگ وعلم وحکمت ودین جمله ارزش است. چون موجب ترقی وراه سیادت است. بی علم و اوستا نبری ره به معرفت. جهل بشرچوموجب فقرو هلاکت است. کار معلم است چو کار پیمبران! چون عهده دارامر سترگ هدایت است. گفتا خدا زاقرٱ و از نونُ والقلم. آموزش است که موجب رفع ضلالت است. باشد به جاتمدن وفرهنگ ازبشر. زیرا برآن اساس تعلم ضمانت است. باشد کمال لایق انسان زعلم ودین. بی این دوسمت وسوی بشربرفلاکت است. جنگ وفساد وظلم وتباهی چوبنگری. بر آدمی زعامل جهلش غرامت است. بی دینی است وجهل که آردغرور وفسق. گویا بشر هنوز به عهد صباوت است! تکریم از «مقام معلم» وظیفه است. ازکاراو که شامل صدگون مرارت است! «صالح» ببوس دست معلم که ازخدای. درحفظ شٱن وجایگهش صدصراحت است! بمناسبت١٢اردیبهشت برای بزرگداشت روزمعلم. علی صالح پور «صالح». اردیبهشت١۴٠٢.