کتاب زندگی
╭▫️🔸🔸 ▫️ 🔸 ـ🌱﷽ در ابتدای توبه، شور و شوق انسان زیاد است و حرکتش سریع؛ اما پس از مدتی هیجانش کم و انگار حرکتش کند می‌شود. چرا؟ جواب: شور و شوقی که ابتدای حرکت به انسان داده می‌شود، برای این است که خدا می‌خواهد زیبایی و شیرینی‌های راه را به سالک بچشاند. این شوق و کشش که جذبه نام دارد، درواقع نوعی استارت است تا شخص به راه افتد. جذبه، سرمایه و توفیقی از جانب خداست که شکل‌های گوناگون دارد. مثلاً با خواب‌های زیبا، توفیق اعمال عبادی، زیارات و سایر اتفافات معنوی شیرین، شخص را با جمال الهی پیش می‌برد. اما از آنجا که مسیر، مسیر تربیت و عقلانیت است و تنها با ناز و نوازش جواب نمی‌دهد، اغلب این جذبه به مرور کم‌رنگ شود و سالک، دیگر شوق و هیجان ابتدایی را ندارد. اینجاست که به مصداق: «عشق آسان نمود اول، ولی افتاد مشکل‌ها»، سختی‌های راه، رخ می‌نماید و جلال الهی جلوه‌گر می‌شود. دلیل این تغییر چیست؟ حجاب‌های نورانی و ظلمانی بسیار که بین انسان و خدا هست و تا برداشته نشود، انسان نمی‌تواند به رشد و قرب حق برسد. این حجاب‌ها همان آثار گناهان، اخلاق ناپسند، اندیشه‌های غلط و خودبینی‌هاست که با رفع آن‌ها، سالک تطهیر و خالص می‌شود و رتبۀ وجودش بالا می‌رود. پس این بلاها و سختی‌ها، اقتضای سالک و اقتضای راه است، نه علامت کم‌محبتی و کم‌توجّهی حق؛ بلکه نهایت لطف اوست که می‌خواهد بنده را آمادۀ قرب و لقاء کند. اما اگر بنده به این امر، معرفت و باور نداشته باشد، ممکن است در جلال‌ها سست شود و یخ بزند! در حالی که اتفاقاً باید بیشتر تلاش کند و ناامید نشود تا بتواند از میدان‌های جلال عبور کند و به رتبۀ بالاتر برسد. @ketabezendagi 🔸 ╰─────🔸▫️🔸
752 مشاهده