📚 ✨پس از آن که امیرالمومنین در سال ۳۵ به حکومت رسید، تنها کسانی که به معیارهای شیعی در زمینه حکومت و امامت اذعان داشته وامام را بر اساس آن معیارها با ایمانی راسخ پذیرفته بودند، همان جمع شیعه ؛ یعنی تربیت یافتگان مستقیم و غیرمستقیم امام در دوران بیست و چند ساله گذشته بودند. 🔷دیگران- یعنی اکثر مردم- هرچند در حوزه رهبری امام می زیستند و عملا ً در جهت تفکر شیعی گام برمی داشتند ، اما از آن وابستگی فکری و روحی که آنان را در جمع تشکیلات شیعی در آورد، برخوردار نبودند. 🔶با توجه به این دوگانگی در میان طرفداران امام است که برخورد بسی متفاوت مسلمانان آن روز با آن حضرت ؛ کسانی مانند عمار و مالک اشتر و حجربن عدی و سهل بن حُنَیف و قیس بن سعد و کسان دیگری مانند ابوموسی اشعری و زیادبن ابیه و سعدبن وقاص توجیه و تفسیر می شود. 🔹باید قبول کرد که اگر هم براستی نخستین اقدام برای ایجاد تشکیلات شیعی در این دیدار انجام گرفته، طرح و زمینه آن از مدت‌ها پیش از آن در سخنی از امام علی بن ابی طالب خطاب به یاران نزدیکش پیش بینی و پیشگویی شده است. ⚪پس از حادثه صلح امام حسن اقدام بسیار مهمی که انجام گرفت، گسترش اندیشه شیعی و سر و سامان دادن به این جمع پیوسته و خویشاوند بود که اکنون بر اثر سلطه ظالمانه سلطان اموی و فشاری که بر آن وارد می آمد، می توانست از تحرک و دینامیسم۱ بیشتری برخوردار باشد 🔸 و همواره چنین است که اختناق و فشار به جای آن که عامل گسیختگی نیروهای منسجم تحت فشار باشد، موجب هرچه پیوسته تر و راسخ تر و گسترده تر شدن آنها ست. ادامه دارد....✏ ۲۳۱ ۱-فعالیت @ketabkhanehmodafean