🔻تاملی در جدال دو استاد حوزه 🔹چند روزیست که در محافل حوزوی جدال شاگردان حجة الاسلام اکبرنژاد و شاگردان حجة الاسلام فاضل لنکرانی داغ شده است. گذشته از درستی یا نادرستی ادعای هرکدام و لزوم ایجاد فضای آزاد اندیشی، روشن است که بزرگان و فضلای حوزه بویژه طیف اجتهادی سنتی ها از نظرات آقای اکبر نژاد ناخرسندند و چه بسا او را آسیب حوزه بدانند. تمرکز این یادداشت پرداختن به این موضوع و البته قضاوت طرفین نیست. اگر به روش آقای اکبرنژاد در طرح تحول حوزه ها انتقاد وارد است و مخالفین نظرات وی، شهوت علمی و شهرت را که صفتی مذموم است به ایشان نسبت می دهند آیا این شهوت علمی و شهرت به طرف مقابل وارد نیست؟ 🔹حال تصور کنید اکبرنژاد با این ویژگی ها و اوصاف موسسه و تشکلی ایجاد کرده، به اعضای آن شهریه پرداخت کرده، پاسخ استفتائات دهد و دیدارهای حزبی داشته باشد تا مرجع تقلید شود‌؛ کاری که منع شرعی ندارد. چه واکنشی در حوزه اتخاذ می‌شود؟ آیا این رفتار تحمل می‌شود؟ آیا فریادهای آشنای دهه 80 که در کرسی‌های تدریس شنیده می‌شد بلند نمی‌شود؟ آیا "واسنتاه" و "وا استقلالاه" در گوش ها نمی پیچد؟ مسلم است که این رفتار تحمل نمی‌شود و او متهم می‌شود که می‌خواهد مقدمات مرجعیت خود را  فراهم می‌کند. 🔹فرض مذکور حال ارکان نشست دوره‌ای اساتید است. سرگذشتی که قدم به قدم پیش رفتند تا بستر مرجعیت فراهم شده و اکنون نیز می‌خواهند از اتاق فکر نشست جدا شوند چرا که شأن مرجعیت حضور در این محافل دون نیست! اگر روزی اکبر نژاد چنین کاری کرد خرده ای به او نیست، اشکال به نشست دوره‌ای است که چنین سنت نامبارک را بنا نهادند که محبان متمول تأسیس دفتر و دستک با پشتوانه رسانه‌هایی مانند حریم امام _وابسته به سید حسن خمینی_ و با دیداری های جهت دار با جریانات معلوم الحال زمینه مرجعیت را فراهم کنند. سید علیرضا موسوی نسب 🔻🔻🔻 ♨️رسانه مستقل خبر حوزه http://eitaa.com/joinchat/1876819984C877fd4ab65