❌به بهانه هدیه سخاوتمندانه یک معلم واقعی 🔹امروز در خبرها خواندم که آقای اسدیان (عضو هیات علمی دانشگاه تبریز و جانباز دفاع مقدس) خانه ۲۷۵ متری‌اش (به ارزش ۱۲ میلیارد تومان) که حاصل دسترنج عمرش بوده است را به جبهه مقاومت هدیه داده است. جالب آنکه ایشان بعد از این هدیه سخاوتمندانه اینطور حس و حالش را توصیف کرده است: "امروز بهترین روز زندگی من است، یک بار وقتی پایم را در جبهه از دست دادم حال دلم اینقدر خوش بود زیرا می‌دانستم با خدا یک معامله قشنگی کردم و حالا بعد از سی و اندی سال دوباره حال دلم عین همان روز خیلی خوب است". 🔹ایشان که خانه‌ شخصی‌اش را اینطور سخاوتمندانه هبه کرده مقایسه بفرمایید با آنهایی که چندین خانه خالی دارند و دائما هم در حال افزودن بر تعداد خانه‌های خالی خود هستند تا بلکه با سوداگری و ضربه زدن به اقتصاد جامعه و تنگ کردن معیشت دیگران، بر سرمایه خود بیافزایند: وَمَا يَسْتَوِي الْأَعْمَىٰ وَالْبَصِير وَلَا الظُّلُمَاتُ وَلَا النُّور وَلَا الظِّلُّ وَلَا الْحَرُور 🔹نکته‌ای که به بهانه حرکت آموزنده و رشک برانگیز این معلم واقعی قصد دارم به آن اشاره کنم این است که روال فعلیِ ارزیابی و ارتقاء اساتید دانشگاه، فاقد دقت کافی برای ارزش گذاری بر فعالیتهای آنها است. برای مثال، چنین کار ارزشمند و آموزنده‌ای که بیانگر حد اعلای مسئولیت پذیریِ اجتماعی است هیچ امتیاز فرهنگی و غیر فرهنگی در فرایند ارتقاء اساتید ندارد و حتی به اندازه چند ساعت شرکت در دوره‌‌های مرسوم فرهنگی که در دانشگاه‌ها برای اساتید برگزار می‌شود هم ارزش ندارد! کما اینکه در دستورالعمل‌های انتخاب اساتید نمونه کشوری هم هیچ ارزشی ندارد! امید است مدیران محترم وزارت علوم، بحث بازنگری در انتخاب اساتید نمونه و همچنین فرایند ارتقاء اساتید (چه به لحاظ ابعاد فرهنگی و چه به لحاظ ابعاد پژوهشی و آموزشی و ...) را به صورت کاملا جدی با محوریت مسئولیت پذیریِ اجتماعی اساتید آغاز نمایند. ✍ دکتر منان رئیسی @khabarenab 🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻 https://eitaa.com/joinchat/3689873426C07bf0c02a9