فریبرز حاجیوند: 🔰به نام ایران، به کام دشمن 🔹چند سال پیش که دانشگاه امیرکبیر ارشد می‌خوندم یه چیزی همیشه خیلی آزارم می‌داد و اونم این بود که اکثر دانشجوهای دانشگاه به این خاطر اومده بودن امیرکبیر که بتونن به قول خودشون در یه دانشگاه خارجی اپلای یا پذیرش بگیرن. از هم‌کلاسی‌های خودم گرفته تا رشته‌های دیگه. هر جا می‌رفتم بحث داغ دانشجوها غیر از انتقادهای تند سیاسی به نظام همین اپلای بود. سر کلاس‌ها، تو راهروها، تو سلف و... 🔹طرف ترم اول دانشگاه بود، کل زیر و بم خروج از کشور رو بلد بود. اصلا یه گفتمان غالب بود این قضیه و خیلی از دانشجوها بدون اینکه هیچ فکر و مبنا و برنامه‌ای برا زندگیشون داشته باشن، تحت تاثیر همین جو، فکر و ذکرشون شده بود خروج از کشور. 🔹یه روز تو سلف یکی از دانشجوها داشت می‌گفت تا الان به بیش از ۱۰۰ استاد از دانشگاه‌های چندین کشور از کرواسی گرفته تا آمریکا ایمیل داده و رزومه فرستاده. رفیقاشم همین‌جوری آمار خودشون رو می‌گفتن. 🔺نکته جالب دیگه اینکه فعالیت سیاسی هم برای این‌ها یکی از روش‌های خروج از کشور حساب میشه. اگه بتونن یه جار و جنجال سیاسی تو دانشگاه راه بندازن و دیده بشن و یکی دوباری هم بازداشت بشن، اونور آب نونشون تو روغنه. چون به عنوان فعال سیاسی مطرود نظام شناخته می‌شن و کلی تحویلشون می‌گیرن و پشتیبانیشون می‌کنن تا به عنوان یه نیروی رسانه‌ای اپوزیسیون فعالیت کنن. 🔹نظام سالانه برای هر دانشجو چندصد میلیون تومن خرج می‌کنه؛ دست آخر هم تعدادی از این دانشجوها میرن اون ور آب و یا اپوزیسیون نظام می‌شن و یا علم و سوادشون رو در خدمت به پیشرفت کشورهای دیگه صرف می‌کنن. 🔹خلاصه اینکه متاسفانه فضای دانشگاه‌ها یله و رهاست و انتظار ما از دولت آقای رئیسی اینه که یه تدبیر اساسی برای این شرایط داشته باشه. چون دانشگاه‌ها ظرفیت فتنه‌سازی بالایی هم دارن. ✍ فریبرز حاجیوند