يه شبايى تو زندگى هست كه وقتى دفتر خاطرات زندگيتو ورق ميزنى به چيزايى ميرسى كه نميدونى تقديرت بوده يا تقصيرت... به آدمايى ميرسى كه نميدونى دردن يا همدرد... به لحظه هايى ميرسى كه هضمش واسه دل كوچيكت سخته و به دردايى ميرسى كه براى سن و سالت بزرگه... به آرزوهایی كه تَوَهُّم شد... روياهايى كه گذشت.... به چيزايى كه حقت بود اما شد توقع... و زخمهايى كه با نمک روزگار آغشته شد..... و احساسى كه ديگران اشتباه مى نامند... و دست آخر دنيايى كه بهت پشت كرده...... و باز هم انتهاى دفتر خودت ميمانى.... و زخمهايى كه روزگار پشت هم ميزند... و سكوت هم دواى دردش نيست... كاش دنيا مهربان تر بودى...