«در طی این سال‌ها افراد زیادی به شهید توسل کردند و حاجت‌شان را گرفته‌اند. هر بار که دلتنگ علیرضا می‌شدم، روبروی قاب عکسش می‌نشستم و درد و دل می‌کردم.»
علیرضا در وصیت‌نامه‌اش آورده است که دوست دارد گمنام باشد. من هم برای بازگشت پیکرش اصرار نکردم. اگر بگویم این سال‌ها سخت نگذشت، دروغ گفتم ولی همیشه شکر گذار خداوند بودم. همسرم هم هرگز برای شهادت فرزندانمان گلایه‌ای نکرد. من طی این سال‌ها تلاش کردم که خانواده را آرام نگه دارم.»