اگر در مملکتی هستی که تمامش تاریک است، این نشان می‌دهد که تو یک کبریت هم روشن نکرده‌ای. نباید مساله را توجیه کنیم و بگوییم دیگران اقدام نکرده‌اند؛ که تو باید فرض کنی، کسی جز تو در این عالم نیست {تا اصلاحی صورت دهد}. باید خود شروع کنی و هر مقدمه‌ای را که می‌خواهد فراهم نمایی. وقتی اهداف دور را تکه تکه و ریز می‌کنی، زود به آن‌ها می‌رسی. ولی وقتی بخواهی قُلُمبه قلمبه کار کنی، اهداف نزدیک را هم از دست می‌دهی ومحروم می‌شوی… تقدیر فکر کردن به همین نکته‌های مهم است. ولی اگر همّ و غم من این باشد که خدا خانه و زندگی و کفش و کلاهی به من بدهد و پدر و مادرم را بیامرزد؛ این زندگی صالحِ مُصلح نیست… جامعه ای که هر کس باید در آن «شب قدر» و «برنامه ریزی» داشته باشد تا «سَلَامٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ » را داشته باشد، در این جامعه دیگر نمی‌توان نشست و دست روی دست گذاشت. این تقدیر را از تک تک من و شما خواسته‌اند. باید در «شب» طرح بریزی تا در طلوع فجر قدم برداری! به خاطر همین است که لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ می شود علی صفایی/ اِخبات ص۱۱۱ ــــــــــــــــــــــــ | ــــــــــــــــــــــــ خانه امام | @KHANEH_EMAM