5. کودک در خانواده به دلیل مراقبت های افراطی و بایدها و نبایدها غالباً خودش نیست، همه چیز را طوطی وار اقتباس میکند. او به جای اینکه نقش بگیرد، نقش بازی می کند. بنابراین اجازه بدهید کودک، هنر خود بودن و خود شدن را در خود، شخصاً کشف کند. 6. یکی از ظرافت های هنر تربیتی این است که هرگز در هنگام تنبیه، کودک احساس محکوم شدن نکند؛ بلکه تنبیه، ابزاری برای آگاهی باشد و نه برای ترس و تهدید. 7. هر یک از افراد، تربیتی درخور و شایسته با شخصیت و طبیعت خود دارند. از شبیه سازی و شبیه پروری پرهیز کنید. قُل کُلُّ یعمَل عَلی شاکِلّتِه؛ بگو هرکدام به راه و روش خویش عمل کند. 8. هدف تربیت باید توسعه و گسترش ظرفیت درونی و قوه فهم کودک باشد و نه تحمیل و تزریق معلومات و محفوظات به او. 9. از روش تربیتِ فعال استفاده کنیم. در این روش، مربی می کوشد تا خود را از نظر ذهنی و عاطفی در موقعیت متربی قرار دهد و مربی مشوّق ابداع و خلاقیت است. 10. باید دانست که غالباً کودک علت آنچه را که شما عیب می دانید، نمی داند. لذا قبل از سرزنش، او را توجیه کنید تا فاصله ای بین فهم شما و او ایجاد نشود. 💯خانواده بهشتی💯 ³¹³_________________________________ @khanevade_beheshti313