شهادت علیه السلام تسلیت باد. از اربعین و بغض حسینی که می گذریم، دوباره انگار کوس یتیمی مان جلی تر به گوش می رسد!! گوش فرا دهید!! این صدا از رضوان رضوی است ... همان قطعه از بهشتی که در غربت آل یاسین سرزمین خورشید را مجاور نام کرد! آرمیدن سلطانی، به ارض توس ... پادشاهی در خاک خراسان که چه تماشایی حاتم بخشی میکند! برای زائری که به جای همه ی راه های به مقصد نرسیده؛ خسته است و به جای همه دردهای مرهم نچشیده، شکسته! رضا می‌شود قبله ی حاجات، می‌شود پناه... اما امان از دلی که درست در روز شهادت حضرتش اذن دخول می‌گیرد؛ از همان لحظه ی ورود، صدف چشم هارا می‌بندد و تنها دانه دانه مرواریدهای اشکهایش پنجره فولاد را جلا می‌دهد! حتی با شال عزایی که به گردنش می‌آویزد برای تعزیت دردانه ی شاه خراسان!؛ بازهم دلش روشن است چون این پادشاه خوب رسم مهمان نوازی می داند و خوب دلهای شکسته را به عشق پیوند می زند! حریم حرمش عجب ساحل امن آرامشی است برای دلهای پراز آشوب ... همان دم که تمام عرش نشینان به دلداری اش فرش نشین حرم سلطان میشوند تا زیارتنامه خوانی اش را همراهی کنند دست آخر هم به تلافی دلی که از او سوخته و چشمی که به کرم این دریای کرم دوخته، گره پشت گره از کار روزگارش باز میکنند! خوب بنده نوازی می کند خوان نعمت سرزمینی که به لطف قدومش ارج و حرمتی کبریایی به آن بخشید! غریب است و قریب به ما! بر ما است؛ غربتش را با قربی جانانه التیام بخشیدن! چرا که او جانانه رئوف است! در رافت سلطان توس همین بس که حتی در روز شهادتش هم احدی را با دل شکسته و کام ناروا از در خانه اش رد نمی کند...! زهرا مرادوند ↙️ @etehadieh_amariyon