ژان پل سارتر  فیلسوف نامدار فرانسوی ، درباره دوره همی و نزدیکی آدمها به یکدیگر پند بسیار آموزنده و زیبایی گفته است ؛ “ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﯾﺨﺒﻨﺪﺍﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﯾﺦ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻧﺪ . ﺧﺎﺭﭘﺸﺘﻬﺎ ﻭﺧﺎﻣﺖ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺩﻭﺭﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ با گرمای خویش زنده نگهدارند . هرچه ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮ ، ﮔﺮﻣﺘﺮ . اما ﺧﺎﺭﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺯﺧﻤﯽ میکرد ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دلیل ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ که ﺍﺯ ﻫﻢ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﻧﺪ ، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎ ﯾﺦ ﺯﺩه و ﻣﯽﻣﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ناگزیر بودند دو راه را ﺑﺮﮔﺰﯾﻨﻨﺪ ؛ ﯾﺎ ﺧﺎﺭﻫﺎﯼ یکدیگر  ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﺴﻠﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺮ ﮐﻨﺪه ﺷﻮﺩ و در تنهایی خویش به تدریج بمیرند . ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ دوباره ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﺩﻫﻢ بیاﯾﻨﺪ و ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ با ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ از ﻫﻤﺰﯾﺴﺘﯽ ﺑﺎ کسیکه که ﻧﺰﺩﯾﮏشان هست ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ ، ﭼﻮﻥ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻭﺟﻮﺩشان که از بهم پیوستنشان بدست می آمد برای زنده ماندن ﻣﻬﻤﺘﺮ است. ﻭ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺯﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ . پس ؛ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ دوستان ﺑﯽ ﻋﯿﺐ ﻭ ﻧﻘﺺ ﺭﺍ ﮔﺮﺩ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﻠﮑﻪ آنست که ﻫﺮکس ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﺩ ﺑﺎ ایرادات  دﯾﮕﺮﺍﻥ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﯾﺪ ﻭ خوبی های ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ارج بگذارد . ــــــــــــ آنگاه که ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﻭﺳﺖ میﮔﺮﺩﻳﻢ و تا ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻋﻴﺐ ﻫﺎﻳﺶ میﮔﺮﺩﻳﻢ ﻭ آنگاه ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎیی ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺶ میگردیم . قدر یکدیگر را بدانیم ما به یکدیگر نیازمندیم ما کنار یکدیگر قدرتمندیم