نماز و آبرو كسانى هستند كه در محله خود حاضر به كار خلاف نيستند، چون مردم او و بستگانش را مى‏ شناسند، ولى اگر همين اشخاص به منطقه ناشناسى هجرت كنند، خلاف براى آنان سنگينى قبلى را ندارد. ▫️شركت در نماز، انسان را وابسته به مسجد و اسلام و مردم مى‏ كند و براى مسجدى سيمائى از تقوى مى‏ سازد كه با اين عنوان حتّى ‏المقدور حاضر به خلاف نيست، مى ‏داند كه كار خلاف، آبروى مذهبى او را مى‏ برد، لباس قدسى و محبوبيّت را از تنش بيرون مى ‏آورد، ولى افرادى كه از مردم و اسلام و مسجد بريده‏ اند، خلاف كارى برايشان خيلى سختى ندارد، او عنوان مذهبى پيدا نكرده تا غم از دست دادنش را بخورد. ▫️آرى، كسى كه لباس سفيد بپوشد خودش روى زمين آلوده نمى ‏نشيند. حجت الاسلام قرائتى 『خٌذْنیِ مَعَكْ』 [✾@khodaaa112✾]