زیر لب برای سلامتی شهاب دعا خواند و چشم دوخت به صفحه ها که مسیر حرکت شهاب و آنها را نشان میداد. شهاب با موتور خودش را رساند به آخرین محلی که فروغ مستقر بود. تا رسید، فروغ در ماشین شاسی بلند کنار مردی سوار شد که راننده اش اولین بار دیده می شد. شهاب گزارش حرکت را به آرش داد. بچه ها پشت سیستم مستقر بودند و مسیر وقتی برایشان پرسوال شد که حرکت شد به سمت پیست آب علی، سینا متأسف گفت: - شهاب لباس مناسب اونجا تنش نیست؟ امیر صلاح نمیدید تیم ارسال کند. باید موقعیت را در نظر میگرفتند. شهاب از تیررس دوربین های شهری دور شده بود و تنها راه ارتباطی خودش بود: - تمام دوستان شاسی بلند اون خونه این جان و من! آقا اگر سوار شدند برن پشت کوه منم میرم ارتباط قطع شد نگران نشید! صدای شهاب کمی می لرزید و سینا دوباره غرزد: - لباسش کمه . سرده اونجا! ومشت کوبید روی میز. شهاب تماس گرفت و گفت: - آقا من شارژ موبایلم رو نیاز دارم. شاید نتونم مدام تماس بگیرم. اما تصاویر رو میفرستم به فاصله نیم ساعت آخرین تصویر از شهاب رسید و ارتباط قطع شد. امیر رو به سید گفت: - صدرا! بگو صدرا بیاد! صدرا تصاویر تمام دوربین ها را در صفحه بالا آورد اما اثری از شهاب نبود. امیر گفت: - اونجا کافی شاپ و رستوران هم داره! صدرا دوربین های موجود در پیست را هم باز کرد. آخرین تصویر از شهاب را وقتی دیدند که سوار بر تله کابین شد و دیگر هیچ! امیر به شهاب و توان و توکلش ایمان داشت و توسلی که در این لحظات تنها پناهگاه بود. این وقت هفته و این ساعت آبعلی خلوت بود و هر شلوغی پر معنا می شد. غیر از سید که از پشت سیستم و از مقابل صفحه ها عقب کشید همه در تلاطمی سرد نشسته بودند. اذان مغرب بچه ها را کشاند سمت نمازخانه و ساعتی بعد امیر همراه سینا راهی شده بود سمت آبعلی و سید کار را بر عهده گرفته بود. تاریکی پوشاننده خیلی چیزهاست. اما نه الآن که هیچ خبری از شهاب نداشتند. سه ساعت از شب گذشته بود و سید خبر داد که ماشین ها در تیررس دوربین قرار گرفته اند و اما خبری از شهاب نیست. هشت بود که موتور شهاب را پیدا کردند. نزدیک آبعلی میان برف ها بنزین تمام کرده بود. شهاب با فاصله از آن در تاریکی داشت قدم می زد. سینا صبر نکرد تا امیر ترمز کند. وقتی شهاب را در آغوش کشید یک قندیل متحرک بود. شهاب کنار جاده منتظر یک منجی بود: - آقا موتور بیت المال بود. دلم نیومد بذارمش. گفتم فرج میشه! حالش خوب نبود اما برای گزارش باید می آمد اداره: - همشون اینجا بودن ... اون ماشینایی که اون شب توی خونه دارآباد بودن، این جا جمع بودن با چند تا از آدمای سفارت خونه ها. عکس همه رو گرفتم آقا! اما آقا اینا برای به طرحی برنامه ریزی دارند که گسترش خرابی دخترای ما نیست. گسترش استفاده از خود ما برای نابودی خود ماست. ما رو برای کشتن ما دارن آماده میکنن! برنامشون آموزش نظامی و جنگ خیابونی هم هست... شهاب تا انتهای راه را با آنها رفته و برگشته بود. سینا شهاب را در حالی که در تب می سوخت به خانه اش رساند. بین راه کمی میوه خرید و یک کیلو آش آبادانی. شهاب چشمانش بسته بود اما زیر لب زمزمه کرد: - هروقت آش آبادانی می خرم خانمم فکر میکنه یه ماموریت براش دارم! سينا لبخند زد و گفت: - از تو بعید نیست الانم که رو به قبله ای توی ذهنت بیست تا نقشه نکشیده باشی!