از ابو ذر [۱] -است كه: پيامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: على در ميان شما (يا گفت على در ميان اين امّت) همچون كعبه است كه خواه پوشيده باشد يا آشكار، نظر كردن بدان عبادت، و حجّ آن واجب است [۲] . ». ---------- [۱]: مناقب ابن مغازلى۱۰۶/، ح ۱۴۹. [۲]: علاّمۀ بياضى در صراط المستقيم ۷۵/۲ مى گويد: «در اين سخن است وجوب رويكرد به ايشان و هر كس ايشان را پس زند بديشان پشت كرده است. ابن مغازلى با اسناد به ابو ذر اين سخن پيامبر (صلی الله علیه و آله) را آورده است كه: على در ميان شما همچون كعبه است كه نگريستن بدان فريضه است، و پيامبر هم بر پايۀ هواى و هوس سخن نمى گويد و چيزى را به ناهمانندش مانند نمى كند، پس همان گونه كه حجّ، براى مردم واجب شده ولايت على هم بر آن‌ها واجب گشته است. و همان گونه كه وجوب حج به سالى اختصاص ندارد وجوب ولايت على نيز به زمانى مخصوص اختصاص نيافته، و هر كس حضرتش (علیه السلام) را چهارم بداند ظاهر نصوص را كنار زده است. » محقّق دوانى در رسالۀ نور الهدايه چاپ شده در الرسائل المختاره۱۲۷/-۱۲۵ سخنى دارد كه چكيدۀ آن چنين است: «اگر كسى بپرسد: چنان چه على پس از پيامبر خليفۀ بلا فصل باشد لازم مى آيد كه او پس از پيامبر (صلی الله علیه و آله) مردم را به سوى خود بخواند و اين براى او ثابت نشده است. ما در پاسخ به اين پرسش مى گوييم: دعوت در عرف دو گونه است: قولى و عملى، و در علم ميزان، مبرهن است كه دلالت عملى قوى تر از دلالت لفظى است، زيرا اوّلى قراردادى و دومى عقلى است. اگر فرض كنيم على، دعوت قولى نداشته از دعوت عملى برخوردار بوده است، زيرا نشستن او در خانه به مدّت چند روز پس از تدفين پيامبر (صلی الله علیه و آله) دعوتى عملى بوده است قوى تر از دعوت قولى. با برهان و اجماع علماى دو فرقه روشن است كه حضرت (علیه السلام) از روى سركشى در خانه ننشست]بلكه به سبب پيروى از امر پيامبر (صلی الله علیه و آله) چنين كرد]. در حديث آمده است كه امام همچون كعبه است و كعبه به گشتن بر دور مردم، مأمور نيست بلكه مردم به گشتن بر دور او مأمورند. ».