مواظب باش در ریختن خون بناحق شریک نشوی عَنْ جَابِرِ بْنِ يَزِيدَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله:‏ أَوَّلُ مَا يَحْكُمُ اللَّهُ فِيهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ الدِّمَاءُ. (وسائل الشيعة، ج‏29، ص12) رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمود: اولین چیزی که خداوند (در قیامت) حکم می کند، در مورد خون های (بناحق) ریخته شده است. قَالَ رسول الله صلّی الله علیه و آله:‌‏ مَنْ أَعَانَ عَلَى قَتْلِ مُسْلِمٍ وَ لَوْ بِشَطْرِ كَلِمَةٍ جَاءَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ هُوَ آيِسٌ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ‏.(عوالی اللئالی، ج1، ص283) رسول خدا که درود خدا بر او باد فرمود: کسی که در قتل یک مسلمان، و لو به نیم کلمه همراهی کند، روز قیامت در حالی می آید که از رحمت خدا مأیوس است. عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ أَبِي عَبْدِاللَّهِ علیه السلام قَالَ: يَجِي‏ءُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ رَجُلٌ إِلَى رَجُلٍ حَتَّى يُلَطِّخَهُ بِالدَّمِ وَ النَّاسُ فِي الْحِسَابِ، فَيَقُولُ: يَا عَبْدَاللَّهِ! مَا لِي وَ لَكَ؟ فَيَقُولُ: أَعَنْتَ عَلَيَّ يَوْمَ كَذَا وَ كَذَا بِكَلِمَةٍ فَقُتِلْتُ. (من لا يحضره الفقيه، ج‏4، ص93) حمّاد بن عثمان گويد: حضرت صادق عليه السّلام فرمود: در روز قيامت هنگامى كه همه خلائق به حساب خود مشغولند مردى سوى ديگرى می آيد و سر و روى او را به خون بيالايد، وى به او  می گويد: اى بنده خدا! مرا با تو چه كار است؟ می گويد: تو در ريختن خون من به كمك ديگران سهيمی، زيرا كلمه‏ ای گفتی و من به سبب گفتن آن كلمه كشته شدم. عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ: إِنَّ الرَّجُلَ لَيَأْتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ مَعَهُ قَدْرُ مِحْجَمَةٍ مِنْ دَمٍ فَيَقُولُ: وَ اللَّهِ! مَا قَتَلْتُ وَ لَا شَرِكْتُ فِي دَمٍ. فَيُقَالُ: بَلَى ذَكَرْتَ عَبْدِي فُلَاناً فَتَرَقَّى‏ ذَلِكَ حَتَّى قُتِلَ، فَأَصَابَكَ مِنْ دَمِهِ. (الكافي، ج‏7، ص273) حضرت باقر عليه السلام فرمود: مردى در روز قيامت می آید درحالی که خونی به اندازه يك حجامت همراه اوست. پس می گويد: به خدا سوگند! قتلى انجام نداده ‏ام و در ريختن خونى شركت نداشته‏ ام! خداوند می ‏فرمايد: بلكه انجام داده‏ ای؛ از فلان بنده ‏ام ياد كردى و اين ياد كردن تو به حدّى بالا گرفت كه او كشته شد و لذا از خون او به تو رسيد. عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام فِي عَهْدِهِ إِلَى مَالِكٍ الْأَشْتَرِ قَالَ: وَ إِيَّاكَ‏ وَ الدِّمَاءَ وَ سَفْكَهَا بِغَيْرِ حِلِّهَا! فَإِنَّهُ لَيْسَ شَيْ‏ءٌ أَدْعَى‏ لِنَقِمَةٍ وَ لَا أَعْظَمَ لِتَبِعَةٍ وَ لَا أَحْرَى بِزَوَالِ نِعْمَةٍ وَ انْقِطَاعِ مُدَّةٍ مِنْ سَفْكِ الدِّمَاءِ بِغَيْرِ حَقِّهَا. وَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ مُبْتَدِئٌ بِالْحُكْمِ بَيْنَ الْعِبَادِ فِيمَا تَسَافَكُوا مِنَ الدِّمَاءِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ، فَلَا تُقَوِّيَنَّ سُلْطَانَكَ بِسَفْكِ دَمٍ حَرَامٍ، فَإِنَّ ذَلِكَ مِمَّا يُضْعِفُهُ وَ يُوهِنُهُ وَ يُزِيلُهُ وَ يَنْقُلُهُ. (وسائل الشيعة، ج‏29، ص55 به نقل از نهج البلاغة) امیرالمؤمنین علیه السلام در نامه به مالک اشتر چنین فرمود: (ای مالک!) بپرهیز از خون ها و خونریزی هاى بناحق. زیرا هیچ گناهی نکبت بارتر، و از لحاظ کیفر بزرگ تر، و سزاوارتر برای از دست دادن نعمت، و سریع تر در به پایان رسیدن عمر نسبت به خونی که بناحق ریخته شده است، وجود ندارد. خداوند سبحان ، چون در روز حساب به داورى در میان مردم می پردازد، نخستین داورى او درباره خون هایى است که مردم از یکدیگر ریخته اند. پس مبادا که حکومت خود را با ریختن خون حرام تقویت کنى، زیرا ریختن چنان خونى نه تنها حکومت را ناتوان و سست سازد، بلکه آن را از میان بر مى دارد و به دیگران مى سپارد. ✅اللّهمّ عجّل لولیّک الفرج