🍁لطفِ خدا🍁
🕰 –آقای طراوت ببخشید می‌خواستم بدونم منظورتون از این محبتها چیه؟ سوالی نگاهم کرد. به گل رز اشاره کردم و گفتم: –منظورم این جور کارهاست. لبش کش آمد و گفت: –اشکالی داره به خانم متشخصی مثل شما گل بدم؟ اینا نشونه‌ی محبته، نشونه‌ی دوستی. –اونوقت نتیجه‌ی این دوستی؟ گل را برداشت بو کرد و گفت: –حالا خیلی زوده برای نتیجه گیری. چه می‌گفتم؟ می‌گفتم از الان باید تکلیف را روشن کنی آن‌وقت به امروزی نبودن متهم میشدم. می‌گفتم من این جور دوستیها را نمی‌پسندم برچسب اُملی رویم می‌چسباند. –ببخشید تو محیط کار فکر نمی‌کنم این گل دادنا صورت خوشی داشته باشه. خیلی راحت گفت: –من که دعوتتون کردم بریم بیرون، رستورانی جایی، خودتون قبول نکردید. –آخه جوابتون برای دعوتتون قانعم نکرد. –ای‌بابا این همه همکار با هم میرن رستوران مگه دلیل میخواد؟ –اونا احتمالا تفکراتشون شبیهه همه. دنبال دلیل نیستن. گل را برداشتم و بین انگشتهایم چرخاندم. –برادرم همیشه میگه آدمها برای همه‌ی کارهاشون دلیل دارن. شما دلیل گل آوردنتون چیه؟ سرش را تکان داد و لبخند زد. –احتمالا برادرتون هم مثل شما زیادی سخت می‌گیرن. –شما واسه همه گل میبرید؟ یعنی الان به جای من یه خانم دیگه بود هم بهش گل می‌دادید؟ شانه‌ایی بالا انداخت. –بهش فکر نکردم. بعد از اتاق بیرون رفت. بعد از تمام شدن ساعت کاری موبایلم زنگ خورد. راستین بود، گفت که بعد از این که همه رفتند می‌خواهد با من صحبت کند. البته نیازی به تلفن نبود من مدتی بود که به بهانه‌ی کار زودتر از او از شرکت بیرون نمی‌رفتم. گرچه او در اتاق دیگری بود ولی انگار همین که می‌دانستم نزدیکم است برایم کافی بود. گاهی منتظر می‌ماندم تا صدای قدمهایش را موقع رفتن بشنوم. یا صبح هنگام آمدنش، سعی می‌کردم زودتر از او خودم را به شرکت برسانم و منتظر آمدنش باشم. قدمهایش را می‌شمردم تا به اتاقش برسد. گاهی که چند دقیقه دیر می‌کرد مدام به ساعت نگاه می‌کردم و نگران میشدم. آقای طراوت موقع رفتن گفت: –شما که دوباره نشستید؟ –یه کم کار دارم، شما بفرمایید. جلوی میزم ایستاد و گفت: –می‌خواهید کمکتون کنم بعد خودم برسونمتون؟ بدون این که چشم از مانیتور بردارم گفتم: –نه، ممنون، خودم میرم، شما بفرمایید. چند دقیقه بعد از این که آقای طراوت رفت. خانم ولدی با تی وارد اتاق شد و گفت: – تا کی میخوای بمونی؟ چند روزه دیرتر از همه میری، یعنی اینقدر کار داری؟ سرم را تکان دادم. –تقریبا. خانم ولدی با تی از اتاق بیرون رفت. کمی طول کشید تا کارم تمام شود. همین که سیستم را خاموش کردم، راستین در قاب در ظاهر شد. با دیدنش قلبم حوار شد روی تمام رویاهایم. چهره‌اش مثل همیشه نبود. – چند دقیقه بیا اتاقم. وقتی احضارم می‌کرد حالم عوض میشد. انگار تمام سلولهای بدنم چشم می‌شدند برای دیدنش، گوش می‌شدند برای شنیدن، و تنها عضوی که از کار می‌افتاد زبانم بود که به سختی در دهانم می‌چرخاندمش. وارد اتاق که شدم گفت: –در رو ببند و بیا بشین. روی صندلی جلوی میزش نشستم. انگار چندتا از مویرگهای چشمش پاره شده بود تمام سفیدی چشمش قرمز بود. نگران گفتم: –چشمتون... دستش را در هوا پرت کرد و گفت: –ولش کن فقط بگو چطوری حرفهای کامران رو شنیدی. حرفهایی که یکی دوساعت پیش گفتی دیوانه‌ام کرده. معنیش می‌دونی چیه؟ حرف اخراج کردن تو رو پری ناز بعد از او دعوا بهم گفت. منم که به هیچ کس چیزی نگفتم چون اصلا برام مهم نبود. این یعنی این که پری ناز با کامران در ارتباطه، برام سواله چرا باید در مود این موضوع حرف بزنن، آب دهانم را قورت دادم. اصلا فکر این چیزها را نکرده بودم. راستین ادامه داد. –حداقل تو دیگه با من همکاری کن. خام گل آوردن کامران نشو، اون فکر میکنه... حرفش را بریدم. –من نمی‌خوام به جاسوسی متهم بشم. بلند شد و با صدای بلندی گفت: –جاسوسی؟ اون موقع که تلفن کامران رو گوش می‌کردی، جاسوسی نبود؟ –من نمی‌خواستم گوش... به طرفم آمد و در حالی که دندانهایش را روی هم فشار می‌داد گفت: –میگی پشت در بود، کدوم در، یه دروغی گفتی که خودتم توش موندی. بلند شدم. دیگر تحمل حرفهایش را نداشتم. –من دروغ نگفتم، بیایید نشونتون بدم. به طرف آبدار‌خانه رفتم و در اتاقک را باز کردم. او هم دنبالم آمد و با بهت به داخل اتاقک نگاه کرد. خانم ولدی که آماده شده بود و کیف به دست ما را نگاه می‌کرد پرسید: –چی شده آقا؟ راستین بدون توجه به سوال او از من پرسید؟ –تو اینجا چیکار داشتی؟ سرم را پایین انداختم. –کار داشتم دیگه، کار شخصی، باید همه‌چیز رو به شما گفت؟ بعد با حالت قهر به اتاقم رفتم و کیفم را برداشتم. موقع خارج شدن از شرکت شنیدم که از خانم ولدی در مورد اتاقک می‌پرسید. ┈┈•✾🌿🌺🌿✾•┈┈ @lotfe_khodaa
52 مشاهده