#یک_نکته_یک_توحید 49 🌈تا زمان حضرت ابراهیم (ع)، از فرزندان حضرت آدم (ع) همیشه خداوند مؤمنان را فقیر می‌کرد تا در دنیا بیش از اندازه آلوده به آن نباشند و بهشت جاویدان را از دست ندهند و کافران را ثروت می‌بخشید تا در گناهِ دنیا علاوه بر آخرت‌شان غوطه‌ور شوند، تا این‌که حضرت ابراهیم (ع) به حق‌تعالی عرض کرد: خدایا! ما را باعث آزمایش کفّار مگردان که بگویند: اگر ایمان خوب بود، فقراء که به خدا نزدیک هستند، چرا مزدشان فقر و فلاکت است؟! و برخی از ترس فقیرشدن ایمان نیاورند. 🌈حضرت حق‌تعالی دعایِ ابراهیم (ع) را اجابت کرد و دسته‌ای از مؤمنان را فقیر و دسته‌ای را غنی و دسته‌ای از کفّار را فقیر و دسته‌ای دیگر را غنی ساخت. در اصول کافی از امام صادق (ع) آمده است: اگر خداوند در دنیا مؤمنان را فقیر ‌کرد، می‌خواست مقصد (بهشت جاویدان) برای آن‌ها از جذابیّتش کم نشود. 🌈فرض کنیم از تهران، به سمت مشهد (بهشت) می‌رویم. دو مسیر برای رسیدن به مشهد داریم: یک مسیر جادۂ سمنان و یک مسیر جادۂ شمال! اگر مسیر سمنان را برای سفر انتخاب کنیم (فقر)، چون این مسیر خشک و فقیر از هرگونه تفریح است و هیچ‌گونه جذابیّتی در طول سفر، ما را به خود مشغول نخواهد کرد ولی به شوق مشهد مسیر را هر چند سخت، طی خواهیم کرد هر چند از برخی نعمت‌ها محروم خواهیم بود، ولی انگیزۂ سفرمان بیشتر خواهد شد و کمتر وقت خود را در راه هدر خواهیم داد چون تمام زیبایی‌ها برای ما در مقصد است و در مقصد آرام خواهیم گرفت. اما اگر مسیر شمال را انتخاب کنیم، دل‌کندن از مناظر طبیعی و تفریحات برای ما سخت خواهد بود و به کُندی سفر خواهیم کرد و مشهد برای ما جذابیّتی نخواهد داشت، چنانچه ثروتمندان دل‌کندن از دنیا برایشان از هر چیز در زمان مرگ‌شان سخت‌تر است و کمتر می‌توانند به بهشت بیندیشند، چون این دنیایِ خود را (به ظاهر) بهشت و مرفّه ساخته‌اند. داستان ها و پندهای اخلاقی https://eitaa.com/m1Yasenaby