«به مرحوم قاضی رضوان‌الله‌تعالی‌علیه نسبت‌های ناروا می‌دادند، فحش می‌دادند، و غیر از خواصّ که در محضرشان درس می‌خواندند کسی به ایشان اعتنائی نداشت و نزد به‌ظاهر عالمان آن زمان، مطرود بوده، کسی برای ایشان وقعی قائل نمی‌شد...اصلاً طبیعت و لازمه محبّت پروردگار این‌است‌که انسان در غربت باشد» _آیةالله‌حاج‌سید‌محمدصادق‌حسینی‌طهرانی_ 📚گلشن احباب، ج۱، مجلس دهم