📍شاعرِ نجف یکی از وجوه مغفول در مورد جناب حافظ رضوان‌الله‌علیه ارتباط وثیق روحی با حضرت أمیرالمؤمنین علیه‌السلام و ارادت ویژه به حضرتشونه؛ یکی از نزدیکان مرحوم شهید آیت الله رئیسی که در دولت سابق هم مسئولیتی داشتند نقل می‌کردن: «در جوانی، مکاشفه‌ای داشتم که در اون چهره مبارک أمیرالمؤمنین علیه‌السلام رو زیارت کردم؛ با دقت در چهره حضرت متوجه خالی در صورت مبارک آقا شدم. وقتی به این خال توجه کردم دریافتم که این خال، چهره جناب حافظ است و از این مکاشفه شدت اتصال حافظ به حضرت برای من معلوم شد» البته نظیر این مکاشفه،تا جایی که در خاطر دارم، از بزرگان اهل معنا نیز نقل شده اشت... یکی از خطبای شهیر طهران که با بعضی از بزرگان هم در ارتباط بودند نقل می‌کردند: «حافظ شبی در عالم معنا، خدمت أمیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌رسد و حضرت لقمه‌ای در دهان او می‌گذارند، از همان جا شور و عشق حافظ به اوج خودش می‌رسد و این غزل را می‌سراید: دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند...» یا از حضرت علامه طباطبایی نقل شده است که در مورد غزل منتسب به حافظ که بر روی مزار او حک شده و حاکی از ارادت او به اهل‌بیت خصوصا أمیرالمؤمنین و امام رضا علیهماالسلام است چنین فرموده بودند: «بنده گمان نمی کردم این غزل از خواجه باشد، ولی کنار مزارش که رفتم بر من ثابت شد که این غزل از وی است» أقول: مکاشفات و دریافت‌های باطنی و البته محتوای اشعار خواجه شیراز در این معنا، بسیار زیاد و ذکر آن نیازمند رساله، بلکه رساله‌هایی مستقل است #تأملات @m_a_tavallaie