قسمت دوم؛ ۲. نهایت تناقض در رفتار آنجایی ظاهر میشود که در شام شهادت امام عسکری ع، بدون توجه به شام شهادت و احتمالا دفن حضرت در ۹ ربیع، صدا به شادی بلند میکنیم اما در اول ربیع بعد از ۳ روز به صرف احتمال دفن رسول اکرم در این روز عزادار هستیم. ۳. احتمال هجوم به خانه ی حضرت زهرا س، در این ایام منتفی نیست اما حمله ای که منجر به جراحت حضرتش و شهادت جنین مطهرش گردید، بلاتردید در این روزها نیست، به قرائن متنوعی، زیارت لا اقل سه هفته ای فاطمه اطهر از قبور شهدای احد در چند کیلومتری مدینه، دو نوبت در هفته، ملاقات‌های شبانه حضرت از انصار در هفته های اولیه، پس از شهادت رسول اکرم ص، خطبه خوانی فدک در مسجد، که در نقل های تاریخی آمده در اوج اقتدار و در هیبت گام برداشتن رسول الله بوده، این واقعه حتمی است در دهه اول ربیع نبوده؛ هیچ کدام از این رفتارها با شرایط جراحت سنگین زهرای مرضیه س که بعد از هجوم منجر به جراحت حضرت بستر نشین بودند و قدرت حرکت از دست داده بودند، تطابق ندارد. ۴. هیچ مستند شرعی نداریم که اگر ایامی ولو مختصر، بین دو عزاء قرار گرفت، آن روزها را هم عزاء بگیریم. به همه نکات بالا این را بیافزاییم که شب اول ربیع، یکی از مهمترین شب‌های تاریخ اسلام است و با نگاه تمدنی مهمترین گام حضرت برای پیشبرد اهداف تمدنی ایشان بوده است، هجرت از مکه به مدینه و ضمننا آن شب، «لیله المبیت» یکی از مهمترین فضائل مولانا امیرالمومنین است. علاوه بر همه اینها نقل شهادت امام عسکری در ۲ ربیع هم هست که از اساس ماجرای اتصال عزاء تا ۸ ربیع را منتفی میکند. http://eitaa.com/m_mahdi_tabakhian