پیرامون تربیت... می گویند پادشاهی بود که یک باز شکاری داشت و او را عاشقانه دوست می داشت. پادشاه به قدری دلبسته ی باز شکاری اش بود که گفته بود اگر کسی خبر مرگ این حیوان را به او بدهد حکم مرگ خود را امضا کرده است !!! و از قضا این حیوان مُرد... اعوان و انصار پادشاه نگران و حیران بودند که چطور این خبر را به پادشاه بدهیم؟!!! رِندی گفت در مقابل فلان مقدار از ثروتتان من این مطلب را به پادشاه می گویم... همه استقبال کردند و این رِند پول ها را گرفت و به خدمت پادشاه رفت... به پادشاه گفت سرورم خبر دارید که باز شکاریتان دیگر غذا نمی خورد؟!!! پادشاه با نگرانی گفت: نه رِند گفت : تازه آب هم نمی خورد... پادشاه از جا بلند شد و گفت چرا؟ رِند گفت حقیقتش هر چه او را تکان می دهیم بیدار هم نمی شود!!! پادشاه گفت : پس مُرده است رِند گفت بله متاسفانه فقط یادتان باشد خودتان گفتید مُرده است من نگفتم!!! یک مربی خوب ، رشد را به زور در حلق مُتِرَبّی جای نمی دهد ، بلکه زمینه را فراهم می کند تا رشد از دل مُتِرَبّی سر برآورد. و چه کار سختی است این زمینه سازی !!! باید خدا را، هستی را، انسان را، مخاطب را،هدف ها را، دردها را ، درمان ها را ، موانع را ، میان بُر ها را و هزاران چیز را شناخت و فن به کار گیری همه ی این امور را به چنگ آورد. و الّا چه بسیار افرادی که زیر بار هجمه ها و حمله های مثلا فرهنگی و تربیتی ، نه تنها رشد نکرده اند که استعدادهایشان مدفون شده و برای همیشه مُرده است!!!