سلسله مباحث
#انس_با_دعا (۴۴)
💠حُسن ظن به خدای متعال در ادعیه، انسان را به انتظار می کشاند. (ادامه مبحث قبلی)
📚وقتی که در ادعیه، فطرت خود را مواجه با وسعت و لایتناهی اسماء و صفات حق تعالی می بیند و کاملا خوش بین است و کمترین بدبینی به آن ساحت ندارد، به « انتظار » کشیده می شود؛ و انسان به مقام انتظار دست می یابد و در آن مقام ارتزاق می کند؛
👈همین جاست که می گوییم «انتظار» ادبیاتی است که برخاستۀ از حیات ایمانی مومن است و همین ادبیات در ادعیه تأکید می شود تا به انسان انتقال پیدا کند و انسان را می خواهد به مقام «انتظار» از خدا برساند که انتظارِ فطرت از خدای متعال، خود را در انتظارِ حضرت صاحب الزمان سلام الله علیه می کشاند.
✅ از این روست که انتظارِ از خدای متعال مساوی با انتظار کشیدن وجود نازنین حضرت صاحب الزمان است.
📚 شما در این دعای فرج با شرح وضعیتی که حاکم شده است، «الهی عظم البلاء و بَرِحَ الخفاء و انکشف الغطا... » خود را به مقامی می رسانید که منتظر عون و کمک از ناحیۀ خدای متعال می باشید « انت المستعان ... علیک المعول فی الشده و الرخاء » و این انتظار از خدای متعال ، ظهور و جلوه اش در انتظار از حضرات معصومین است «و فرِّج عنا بحقهم فرجا عاجلا قریبا کلمج البصر او هو اقرب». ادامه دارد... .
#استاد_مهدی_منصوری
https://eitaa.com/joinchat/2367553583C4b7a5731ec