🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀
🥀يكى از آياتى كه خسران برخى از انسان‌ها را به سبب فراموشى معاد و روز قيامت متذكر گرديده اين آيه شريفه است:اَلْيَوْمَ نَنْساكُمْ كَما نَسِيتُمْ لِقاءَ يَوْمِكُمْ هذا؛
🥀همان‌گونه كه ديدار امروزتان را فراموش كرديد، ما هم امروز شما را فراموش خواهيم كرد.
🥀روشن است كه مراد از اين‌كه «ننساكم: شما را فراموش مى‌كنيم» اين نيست كه اين افراد از دايره علم و آگاهى خدا بيرون مى‌روند! خداى متعال مبرّا از نسيان و فراموشى و هرگونه عيب و نقصى است؛ بلكه منظور اين است كه نعمت‌ها و الطاف خود را از ايشان دريغ مى‌كنيم.
🥀در آيه‌اى ديگر مى‌فرمايد:وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكاً وَ نَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ أَعْمى قالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمى وَ قَدْ كُنْتُ بَصِيراً قالَ كَذلِكَ أَتَتْكَ آياتُنا فَنَسِيتَها وَ كَذلِكَ الْيَوْمَ تُنْسى؛
🥀 و هر كس از ياد من دل بگرداند، در حقيقت، زندگى تنگ [و سختى] خواهد داشت، و روز رستاخيز او را نابينا محشور مى‌كنيم.
🥀 مى‌گويد: «پروردگارا، چرا مرا نابينا محشور كردى با آن كه بينا بودم؟» [خدا] مى‌فرمايد: همان طور كه نشانه‌هاى ما بر تو آمد و آن را به فراموشى سپردى، امروز همان‌گونه فراموش مى‌شوى.
🥀«اعراض» يعنى غفلت عمدى. اعراض از ذكر، يعنى اگر زمينه ياد خدا هم برايش فراهم شود روى بر مى‌گرداند.
🥀 چنين كسى زندگانى سختى خواهد داشت. اين زندگى سخت اختصاص به آخرت ندارد بلكه در همين دنيا نيز زندگى‌اش با نگرانى و اضطراب همراه است.
🥀همين اضطراب و ناآرامى مايه سختى زندگى دنيايشان مى‌باشد. در آخرت نيز از همان ابتداى شروع محشر و قيامتْ مشكلاتشان شروع مى‌شود.
🥀 اولين مشكل آنها اين است كه كور وارد صف محشر مى‌شوند:وَ نَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ أَعْمى.
🥀 اين جا است كه به خدا اعتراض مى‌كند كه، خدايا من در دنيا چشم داشتم و بينا بودم، چرا مرا كور محشور كردى؟
🥀پاسخ مى‌آيد:كَذلِكَ أَتَتْكَ آياتُنا فَنَسِيتَها وَ كَذلِكَ الْيَوْمَ تُنْسى؛ تو در دنيا با اين كه چشم داشتى، آيات ما را ناديده انگاشتى و آياتى كه برايت فرستاديم، چشم بر هم گذاشتى و نديدى و ما را به فراموشى سپردى.
🥀اكنون به جزاى آن بى‌اعتنايى، نابينا محشور شده‌اى و ما نيز در اين جا به تو اعتنايى نخواهيم كرد و الطاف و نعمت‌هايمان را از تو دريغ خواهيم نمود.
🥀كليد نجات اين است كه اين غفلت‌ها و فراموشى‌ها را از وجود خود بزداييم و به هوش بياييم.
🥀درجه انسانيت انسان بستگى به ميزان آگاهى و توجه وى نسبت به نفس خويش و فاصله‌اى دارد كه از فراموشى و نسيان «خويش» گرفته است.
🥀سه آگاهى و توجه، محور انسانيت ما است: آگاهى از مبدأ كه همان «خدا» است، آگاهى از مقصد كه همان «معاد» و«روز قيامت» است، و آگاهى از راهى كه پيش رو داريم و راهنمايى كه ما را از مبدأ به مقصد مى‌رساند، كه همان مسأله «نبوت» است.
🥀(آیت الله مصباح یزدی، آیین پرواز، درس سیزدهم )
🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀