حقیقت پرستش... (2) هشام بن حكم گويد از حضرت آیت الله العظمی مولانا الصادق علیه السلام راجع به اسماء خدا و اشتياق آنها پرسيدم كه الله از چه مشتق است؟ حضرت فرمودند: از (الاه) و اله مألوهي (آن كه پرستشش كنند) لازم دارد و نام غير صاحب نام است ، كسي كه نام را بدون صاحب نام پرستد كافر است و چيزي نپرسيده ، و هر كه نام و صاحب نام را پرستد كافر است و دو چيز پرستيده و هر كه صاحب نام را پرَستد نه نام را اين يگانه پرستي است ، اي هشام فهميدي؟! عرض كردم: بيش تر بفرمائيد. حضرت فرمودند: خدا را نود و نه نام است ، اگر هر نامي همان صاحب نام باشد بايد هر كدام از آنها معبودي باشد ، ولي خدا خود معنايي است كه اين نام ها بر او دلالت كنند و همه غير خود او باشند ، اي هشام كلمه خبز (نان) نامي است براي خوردني و كلمه ماء (آب) نامي است براي آشاميدني و كلمه ثوب (لباس) نامي است براي پوشيدني و كلمه نار (آتش) نامي است براي سوزنده. اي هشام طوري فهميدي كه بتواني دفاع كني و در مبارزه با دشمنان ما و كساني كه همراه خدا چيزي ديگري پرستند پيروز شوي؟! عرض كردم آري. حضرت فرمودند: اي هشام! خدايت بدان سود دهد و استوارت دارد. هشام گويد: از زماني كه از آن مجلس برخاستم تا امروز كسي در مباحثه توحيد بر من غلبه نكرده است. عَلِيّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ النّضْرِ بْنِ سُوَيْدٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ الْحَكَمِ أَنّهُ سَأَلَ أَبَا عَبْدِ اللّهِ (علیه السلام) عَنْ أَسْمَاءِ اللّهِ وَ اشْتِقَاقِهَا اللّهُ مِمّا هُوَ مُشْتَقّ قَالَ فَقَالَ لِي يَا هِشَامُ اللّهُ مُشْتَقّ مِنْ إِلَهٍ وَ الْإِلَهُ يَقْتَضِي مَأْلُوهاً وَ الِاسْمُ غَيْرُ الْمُسَمّي فَمَنْ عَبَدَ الِاسْمَ دُونَ الْمَعْنَي فَقَدْ كَفَرَ وَ لَمْ يَعْبُدْ شَيْئاً وَ مَنْ عَبَدَ الِاسْمَ وَ الْمَعْنَي فَقَدْ كَفَرَ وَ عَبَدَ اثْنَيْنِ وَ مَنْ عَبَدَ الْمَعْنَي دُونَ الِاسْمِ فَذَاكَ التّوْحِيدُ أَفَهِمْتَ يَا هِشَامُ قَالَ فَقُلْتُ زِدْنِي قَالَ إِنّ لِلّهِ تِسْعَةً وَ تِسْعِينَ اسْماً فَلَوْ كَانَ الِاسْمُ هُوَ الْمُسَمّي لَكَانَ كُلّ اسْمٍ مِنْهَا إِلَهاً وَ لَكِنّ اللّهَ مَعْنًي يُدَلّ عَلَيْهِ بِهَذِهِ الْأَسْمَاءِ وَ كُلّهَا غَيْرُهُ يَا هِشَامُ الْخُبْزُ اسْمٌ لِلْمَأْكُولِ وَ الْمَاءُ اسْمٌ لِلْمَشْرُوبِ وَ الثّوْبُ اسْمٌ لِلْمَلْبُوسِ وَ النّارُ اسْمٌ لِلْمُحْرِقِ أَ فَهِمْتَ يَا هِشَامُ فَهْماً تَدْفَعُ بِهِ وَ تُنَاضِلُ بِهِ أَعْدَاءَنَا وَ الْمُتّخِذِينَ مَعَ اللّهِ جَلّ وَ عَزّ غَيْرَهُ قُلْتُ نَعَمْ قَالَ فَقَالَ نَفَعَكَ اللّهُ بِهِ وَ ثَبّتَكَ يَا هِشَامُ قَالَ هِشَامٌ فَوَ اللّهِ مَا قَهَرَنِي أَحَدٌ فِي التّوْحِيدِ حَتّي قُمْتُ مَقَامِي هَذَا. کتاب کافي ، حدیث ۲۳۳