📖 امام عليه السلام در اين جملۀ كوتاه و پرمعنا اشاره به اهميت #شفاعت كرده مى‌فرمايد: «شفاعت كننده بال و پَرِ طلب كننده است»؛ (الشَّفِيعُ جَنَاحُ الطَّالِبِ) .
شفاعت بر دو گونه است: تكوينى و تشريعى؛
شفاعت تكوينى آن است كه موجودات قوى‌تر اين جهان به موجودات ضعيف‌تر براى پرورش و تكامل و نموّ كمك كنند، تابش آفتاب، ريزش باران و وزش نسيم نوعى شفاعت در عالم تكوين نسبت به پرورش گياهان است. باغبان نيز در حدّ خود در مورد گياهان و درختان شفاعت مى‌كند. اين‌گونه شفاعت دامنۀ وسيعى در جهان هستى دارد.
در عالم تشريع نيز انسان‌هايى كه در درگاه خدا مقرب‌ترند افراد ضعيف و آلودۀ به #گناه و واماندۀ در راه را كمك كرده آنها را به سرمنزل #سعادت مى‌رساند.
به يقين هر دو نوع شفاعت هنگامى مؤثر واقع مى‌شود كه در شفاعت شونده قابليت و لياقت لازم وجود داشته باشد وگرنه به يك دانۀ فاسد گياه هر قدر آفتاب بتابد و باران ببارد و نسيم بوزد گياهى از آن نمى‌رويد و همچنين انسانى كه رابطۀ خود را با شفيعان به كلى قطع كرده شفاعت شافعان نفعى به حال او نخواهد داشت.
اين‌كه امام در گفتار حكيمانۀ بالا مى‌فرمايد: شفاعت كننده بال و پر طلب كننده است واقعيت مسلّم عقلى و نقلى است، همان‌گونه كه هيچ پرنده‌اى بدون بال و پر نمى‌تواند پرواز كند بسيارى از طلب‌كنندگان نيز بى‌بال و پر شفاعت، پرواز در آسمان قرب خدا براى آنها غير ممكن است.
اين جملۀ كوتاه در واقع هم اشاره‌اى به فلسفۀ شفاعت و هم مفهوم و معناى آن و هم شرايط شفاعت كننده و شفاعت شونده دارد. پرنده بايد همه چيز او كامل باشد تا بعد از رويش بال و پر بتواند پرواز كند و استفادۀ از بال و پر براى پرنده عيب نيست، بلكه افتخار است و عالم اسباب در جهان هستى در واقع چهره‌هايى از همين شفاعت است.
در عالم تشريع نيز گاه معصومان و پيشوايان بزرگ شفاعت مى‌كنند، گاهى علماى دين و #شهدا و صالحان و زمانى اعمال خوب انسان مانند #نماز و #روزه و #جهاد او با دشمن يا با نفس سبب شفاعتش می‌شود.
📚 پیام امام #أمیرالمؤمنین علیه‌السلام