آن‌گاه امام عليه السلام در ادامۀ اين سخن به اصلى كلى دربارۀ دنيا و آخرت اشاره مى‌كند كه انتخاب نوع لباس گوشه‌اى از گوشه‌هاى آن است، مى‌فرمايد: «دنيا و آخرت دو دشمن متفاوت و دو راه مختلف‌اند؛ لذا كسى كه دنيا را دوست بدارد و به آن عشق بورزد آخرت را دشمن مى‌دارد و با آن عداوت دارد»؛ (إِنَّ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ وَ سَبِيلَانِ مُخْتَلِفَانِ فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الْآخِرَةَ وَ عَادَاهَا)
💡 منظور از دنيا در اينجا يكى از سه چيز و يا هر سه چيز است:
✓ نخست اين‌كه منظور دنيايى است كه از طريق حرام و اموال نامشروع و مقامات غاصبانه به دست آيد كه مسير آن از مسير آخرت قطعاً جداست.
✓ ديگر اين‌كه منظور دنيايى است كه هدف باشد نه وسيله براى آخرت؛ زيرا اگر دنيا هدف اصلى انسان شد، آخرت به فراموشى سپرده مى‌شود و ديگر هدف نهايى نخواهد بود؛ اما اگر به دنيا به گونۀ مزرعه يا پل و گذرگاه و خلاصه وسيله‌اى براى رسيدن به آخرت نگاه شود نه تنها دشمنى با آن ندارد، بلكه به يقين آن را تقويت خواهد كرد، همان‌گونه كه در روايات اسلامى آمده است.
✓ سوم اين‌كه منظور دنياى پر زرق و برق و تجملاتى است كه وقتى انسان در آن غرق شد، هرچند از طريق حلال به دست آمده باشد آخرت به دست فراموشى سپرده خواهد شد؛ هر روز در فكر زينت تازه و تجملات بيشتر و خانه‌ها و لباس‌ها و مركب‌هاى پر زرق و برق‌تر است و چنين كسى هرچند دنبال حرام هم نباشد هم خدا را فراموش مى‌كند و هم معاد را.
💡 تعبير به «عَدُوّان» و «سَبيٖلاٰنِ» در واقع شبيه به تنزل از چيزى به چيز ديگر است؛ زيرا نخست مى‌فرمايد: دو دشمن‌اند كه يكديگر را تخريب مى‌كنند سپس مى‌فرمايد: حداقل دو مسير مختلف‌اند كه به دو مقصد منتهی مى‌شوند؛ خواه عداوتى با هم داشته باشند يا نه.