📖 امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه و هشدار دهنده به چهار نكتۀ مهم اشاره مى‌كند كه بر محور چهار واژۀ معنادار: «مستدرج»، «مغرور»، «مفتون» و «املاء» دور مى‌زند. مى‌فرمايد: «چه بسيارند كسانى كه به وسيلۀ نعمتى كه به آنها داده شده غافل مى‌شوند و به سبب پرده‌پوشى خدا بر آنها مغرور مى‌گردند و بر اثر تعريف و تمجيد از آنان فريب مى‌خورند و خداوند هيچ كس را به چيزى مانند مهلت دادن (و ادامۀ نعمت‌ها و ترك عقوبت) آزمايش نكرده است»؛ (كَمْ‌ مِنْ‌ مُسْتَدْرَجٍ‌ بِالْإِحْسَانِ‌ إِلَيْهِ‌، وَ مَغْرُورٍ بِالسَّتْرِ عَلَيْهِ‌، وَ مَفْتُونٍ‌ بِحُسْنِ‌ الْقَوْلِ‌ فِيهِ‌! وَ مَا ابْتَلَى اللَّهُ‌ أَحَداً بِمِثْلِ‌ الْإِمْلَاءِ‌ لَهُ‌) . «مستدرج» از ريشۀ «استدراج» به معناى چيزى را تدريجاً به سمت و سويى بردن آمده است. در قرآن مجيد اين تعبير در دو آيه (182 سورۀ «اعراف»، و 44 سورۀ «قلم») ذكر شده و مفهوم آن در هر دو مورد يكى است و آن اين‌كه كسى را مرحله به مرحله بدون اين‌كه خود متوجه شود در دام مجازات گرفتار كنند درست مثل اين‌كه كسى از بيراهه به سوى پرتگاه مى‌رود اما نه تنها او را از اين كار نهى نكنيم بلكه به دليل آنكه مستحق مجازات و كيفر است او را نيز تشويق كنيم. ناگهان به لب پرتگاه مى‌رسد و خود را در دام مجازات مى‌بيند، وحشت مى‌كند و راه بازگشت در برابر خود نمى‌بيند و از همان جا مى‌لغزد و در پرتگاه سقوط مى‌كند. خدا به افرادى كه طغيان را به اوج خود مى‌رسانند نيكى مى‌كند، نعمت مى‌بخشد، مقام مى‌دهد و ناگهان در ميان ناز و نعمت گرفتار مجازاتشان مى‌سازد، مجازاتى كه در آن حالت بسيار دردناك است. در آيۀ 44 سورۀ «انعام» مى‌خوانيم: ««فَلَمّٰا نَسُوا مٰا ذُكِّرُوا بِهِ‌ فَتَحْنٰا عَلَيْهِمْ‌ أَبْوٰابَ‌ كُلِّ‌ شَيْ‌ءٍ‌ حَتّٰى إِذٰا فَرِحُوا بِمٰا أُوتُوا أَخَذْنٰاهُمْ‌ بَغْتَةً‌ فَإِذٰا هُمْ‌ مُبْلِسُونَ‌»؛ هنگامى كه آنچه را به آن‌ها تذكر داده شده فراموش كردند ما درهاى همه‌گونه نعمت را بر آنها گشوديم تا زمانى كه (كاملاً) به آنچه به آنها داده شده بود خوشحال شدند.