امام عليه السلام فرمود: «اگر #دروغ مى‌گويى، خدا تو را به سفيدى آشكارى (بيمارى برص) مبتلا كند آن‌گونه كه عمامه نتواند آن را بپوشاند»؛ (فقال عليه السلام: إِنْ كُنْتَ كَاذِباً فَضَرَبَكَ اللّٰهُ بِهَا بَيْضَاءَ لَامِعَةً لَا تُوَارِيهَا الْعِمَامَةُ)
«لَوىٰ» از مادۀ «لىّ» به معناى تاخير انداختن است.
«لامِعَةً» به معناى روشن و آشكار است.
«لا تُوارِيها» يعنى آن را نمى‌پوشانيد.
سيّد رضى رحمه الله در تفسير واژۀ «بَيْضاءَ لامِعَةً» مى‌گويد: «منظور امام بيمارى برص و پيسى است و چيزى نگذشت كه انس گرفتار اين بيمارى در صورتش شد به‌گونه‌اى كه همواره (از خجالت و شرمندگى) نقاب مى‌زد»؛ (قالَ الرَّضِيُ: يَعْنِى الْبَرَصَ، فَأَصابَ أَنَساً هٰذَا الدّاءَ فيما بَعْدُ في وَجْهِهِ، فَكانَ لا يُرىٰ إلّا مُبَرْقَعاً)
مورّخان و محدثان در شرح كلام فوق، داستان را متفاوت نقل كرده‌اند. بعضى ماجرا را همانند مرحوم سيّد رضى نقل كرده و آن را مربوط به مأموريتى مى‌دانند كه على عليه السلام به انس بن مالك براى بازگويى گفتار پيامبر صلى الله عليه و آله دربارۀ طلحه و زبير داد؛ ولى از آن مشهورتر چيزى است كه ابن ابى‌الحديد نقل كرده و بسيارى از مورخان و محدثان با او موافقند و آن اين‌كه امام عليه السلام در سرزمين «وحبه» در كوفه جمعى از مردم را مخاطب قرار داد و فرمود: شما را به خدا سوگند مى‌دهم، چه كسى اين سخن را از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله به هنگام بازگشت از حجة‌الوداع شنيده است كه فرمود: «مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَعِلَىٌّ مَوْلاهُ اللّٰهُمَّ والِ مَنْ والاهُ وَ عادِ مَنْ عاداهُ؟» (اشاره به داستان #غدير و خطبۀ پيغمبر صلى الله عليه و آله در آن روز است) جمعى برخاستند و گواهى دادند كه پيامبر صلى الله عليه و آله چنين فرمود. امام رو به انس‌بن‌مالك (خادم مخصوص پيامبر صلى الله عليه و آله) كرد و فرمود: تو كه در آن‌جا حاضر بودى چرا گواهى نمى‌دهى؟ انس عرض كرد: اى اميرمؤمنان! سن من زياد شده و آنچه فراموش كرده‌ام بيش از آن است كه در خاطر دارم.
#نهج_البلاغه_بخوانیم
╭───
│ 🌐 @Mabaheeth
╰──────────