سپس امام عليه السلام به نكتۀ پنجم كه از جهاتى شباهت با نكتۀ چهارم دارد، هر چند با آن متفاوت است، اشاره كرده مى‌فرمايد: «هركَس خود را در گرداب‌هاى🌀 خطرناك بيفكند، غرق مى‌شود»؛ (وَ مَنِ اقْتَحَمَ اللُّجَجَ غَرِقَ) اشاره به اين‌كه كسى كه بى‌مطالعه خودش را در امور خطرناك بيندازد، سرانجام غرق خواهد شد؛ البته شجاعت صفت بسيار پسنديده‌اى است؛ ولى تهوّر صفت زشت و ناپسندى است، چراكه شجاعت را در غير مورد، صرف كرده است و اين به كار كوهنوردانى🧗شبيه است كه از نقاط خطرناك به سوى قله پيش مى‌روند، اين كار عاقلانه نيست، بايد راه‌هاى مطمئن‌تر را پيدا كرد و از آن طريق به قله صعود نمود.
يا مثلاً هنگام زمستان❄️ به كسى مى‌گويند مسيرى كه مى‌روى خطر سقوط بهمن در آن است و او مى‌گويد من شجاعت مى‌كنم و پيش مى‌روم، و يا از نقاطى كه احتمال وجود ميدان مين💣 باشد بى مطالعه عبور مى‌كند. در مسائل اجتماعى، سياسى و اقتصادى نيز همين معنا متصور است كه انسان دست به كارهاى خطرناك بزند و فكر عاقبت آن را نكند. عاقل كسى است كه با تدبير و شجاعت كارها را دنبال كند.
در فقه اسلامى نيز طبق حديث معروف: «نَهَى النَّبِىُّ عَنِ الْغَرَرِ «يا» نَهَى النَّبِىُّ عَنْ بَيْعِ الْغَرَرِ» پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله از انجام كارهاى مجهول و خطرناك و معاملاتى كه اين‌گونه باشد نهى كرده است.
بسيارند كسانى كه در معاملاتى كه يا ثمن مجهول است يا مثمن و يا شرايط مبهم يا وضع بازار تيره و تار است وارد مى‌شوند و تمام سرمايه خود را از كف داده، به فقر مبتلا مى‌گردند.
شاعر عرب مى‌گويد:
مَنْ حارَبَ الْأيّامَ أَصْبَحَ رُمْحُه
قَصِداً وَ أَصْبَحَ سَيْفُهُ مَفْلولاً
كسى كه به جنگ حوادث روز، بى مطالعه برود نيزه‌اش مى‌شكند و شمشير او كند مى‌شود.