#نهج_البلاغه | #حکمت ۴۰۲ 🏷️ ضرورت موقعيّت شناسى ┄┅═✧ا﷽ا✧═┅┄ ❁• وَ قَالَ عليه‌السلام لِبَعْضِ مُخَاطِبِيهِ وَ قَدْ تَكَلَّمَ بِكَلِمَةٍ يُسْتَصْغَرُ مِثْلُهُ عَنْ قَوْلِ مِثْلِهَا لَقَدْ طِرْتَ شَكِيراً وَ هَدَرْتَ سَقْباً ┅───────────────┅ ☜ و درود خدا بر او، فرمود: (شخصى در حضور امام سخنى بزرگتر از شأن خود گفت، فرمود) پر در نياورده پرواز كردى، و در خردسالى آواز بزرگان سر دادى. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ قال الرضي: و الشكير هاهنا أول ما ينبت من ريش الطائر قبل أن يقوى و يستحصف و السقب الصغير من الإبل و لا يهدر إلا بعد أن يستفحل (شكير، نخستين پرهايى است كه بر بال پرنده مى‌رويد و نرم و لطيف است و سقب، شتر خردسال است؛ زيرا شتر بانگ در نياورد تا بالغ شود.) ─┅•═༅𖣔✾✾𖣔༅═•┅─ ♻️ ترجمه فیض‌الاسلام: امام عليه السّلام به يكى از كسانيكه با آن حضرت سخن مى‌گفت در حاليكه سخنى بر زبان راند كه مانند او را از گفتن چنان سخن كوچك مى‌پنداشتند (دربارۀ سخن بيجا) فرمود: پرواز كردى پيش از پر در آوردن، و بانگ زدى هنگام بچه بودن (خلاصه ترا نمى‌رسيد كه چنين سخنى در محضر ما بگوئى، يا سزاوار نبود كه چون تويى اين سخن را بگويد. سيّد رضىّ‌ «رحمه اللّه» فرمايد:) شكير در اينجا: اوّل پرى است كه در مرغ مى‌رويد پيش از آنكه قوّت يافته محكم گردد و سقب: بچۀ شترى است كه بانگ نمى‌زند مگر پس از آنكه بزرگ شود. 🇯‌ 🇴‌ 🇮‌ 🇳