🌧 باران يكى از نعمت‌هاى بزرگ الهى است كه در قرآن مجيد بارها به‌عنوان نعمت و همچنين به‌عنوان آيتى از آيات حق به آن اشاره شده است.
اين نعمت الهى گاهى خالى از ضايعات است، ابرها نرم‌نرم مى‌بارند بى‌آن‌كه طوفان و صاعقه و گردبادى همراه داشته باشد. امام عليه السلام در كلام خود آن‌ها را ابرهاى رام و تسليم شمرده.
و گاه با طوفان‌ها و صواعق و گردبادها همراه است كه در عين باريدن، ضايعات فراوانى همراه دارد. آتش صاعقه انسان‌ها و خانه‌هايى را مى‌سوزاند و خاكستر مى‌كند و گردباد و طوفان سبب ويرانى خانه‌ها و امارت‌ها و ريشه‌كن شدن درختان مى‌شود. به همين دليل امام عليه السلام در دعاى باران خود عرضه مى‌دارد: «خداوندا! به‌وسيلۀ ابرهاى رام به ما باران عنايت كن نه به‌وسيلۀ ابرهاى سركش»؛ (فِى دُعَاءٍ اسْتَسْقَى بِهِ اللَّهُمَّ اسْقِنَا ذُلُلَ السَّحَابِ دُونَ صِعَابِهَا).
جمعى از شارحان نهج‌البلاغه اين كلام امام عليه السلام را طور ديگرى تفسير كرده‌اند گفته‌اند: منظور از ابرهاى رام و تسليم، ابرهاى باران‌زا و منظور از ابرهاى سركش، ابرهاى بدون باران و پرسر و صداست.
و ظاهراً مرحوم سيد رضى نيز در شرح زيبايى كه براى اين كلام نوشته و بعداً آن را تفسير خواهيم كرد كلام امام عليه السلام را همين‌گونه تفسير كرده است. در حالى كه جملۀ «اُسقنا» (ما را سيراب كن) به هر دو گروه از ابرها اشاره مى‌كند.
امام عليه السلام عرضه مى‌دارد: «ما را با ابرهاى رام سيراب كن نه با ابرهاى سركش». يعنى آن‌ها هم سيراب مى‌كنند ولى توأم با آسيب‌هاى مختلفى هستند.
شبيه اين سخن چيزى است كه در دعاى باران از امام اميرمؤمنان عليه السلام نقل شده است؛ در اين دعا حضرت بارانى را تقاضا مى‌كند كه مايۀ بركت نهرها، رويش درختان، ارزان شدن ارزاق، پرنشاط شدن انسان‌ها و حيوان‌ها و پرورش زراعت‌ها و پرشير شدن پستان حيوانات گردد نه بارانى كه ضرر و زيان رساند و مشكلات گوناگون و پى‌درپى بيافريند