مگر میتوان کتمان کرد که مجاهدت حضرت روح الله؛ نور محبت به پیامبر و فرزندانش را در دل مردم جهان تاباند؟! مگر میشود کتمان کرد که پهلوی عزاداری برحسین را ممنوع کرد؛ همچون آن خلفایی که زیارت را ممنوع کردند و امام عزیز ما بود که با علی‌اکبرهایش اسلام را احیا کرد. مگر میشود کتمان کرد که هزارهزار جوانان دلباخته‌ عشق حسین، شراب معرفت عشق را از جام او نوشیدند و بعد در کربلای فکه و شلمچه و طلاییه و...در خون شان به سیدالشهدا لبیک گفتند. مگر میشود کتمان کرد که شیعه بعد از تو در بسیاری از نقاط جهان عمق پیدا کرد و ریشه دوانید؛ از کشمیر تا بحرین، از حجاز تا نیجریه، از قلب اروپا تا قلب آمریکا و به اعجاز ایمان تو شیعه در لبنان عظمت پیدا کرد و اهل سنت فلسطین توان مقاومت پیدا کردند. از اعجاز ایمان تو و شراب معرفت تو همین بس که مدافعان حرم از ایران و عراق و لبنان و افغانستان و پاکستان و...به قدرت ایمانی که تو در جانشان دمیده بودی؛ از حرم‌های حسینی و زینبی دفاع کردند که دست حرامیان نیافتد. آری همان‌ها که به تو از دیروز تا امروز و فرداها طعنه می‌زنند و دم از حسین(علیه السلام) بی‌انقلاب اسلامیِ تو می‌زنند؛ در هیأت‌هایشان و در مجالس روضه‌شان پای سفره‌ای که تو پهن کردی نشسته‌اند. آری بی جهت نیست که حاج قاسم عزیز چنین در وصیت‌نامه‌اش نوشت: "خداوندا! تو را سپاس که مرا صلب به صلب، قرن به قرن، از صلبی به صلبی منتقل کردی و در زمانی اجازه ظهور و وجود دادی که امکان درک یکی از برجسته‌ترین اولیائت را که قرین و قریب معصومین است، عبد صالحت خمینی کبیر را درک کنم و سرباز رکاب او شوم." «محمد حسین زاده» @mabavi