#واحد / حاج محمود کریمی #فاطمیه ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ هر چه خواهی رو بگیر اما مرو دست بر پهلو بگیر اما مرو تا ابد مجروح زخم کاری ام وایِ من از این امانت داری ام خانه را عاری زِ خوشحالی مکن فاطمه پشت مرا خالی مکن آیینه ی مومنست مومن مرآت نبی شکست مومن امشب که ولیِ حق نشسته رو در رویِ آینه شکسته بر سینه ی خویش لخته خون دید یک لاله ی سرخ واژگون دید آینه ز بس در انکسار است چون قلب امیر ذوالفقار است چشمی ز فرات اشک خسته چشمی متورم است و بسته در حجره ی عشق جمع جمع و آینه سرش به پای شمع و خِس خِس نفس است روضه خواندن در پرده بس است روضه خواندن فرمود عزیز من علی جان با گریه ی خود مرا مسوزان هر چند نشسته چون جلیلی بر من تو امیر مومنینی ای مرد من ای عزیزِ عالم سربار شدم، نما حلالم هر لحظه علی صدات کردم در دل گفتم فدات مَردم هر چند ز خنده دل بریدم چندیست که خنده ات ندیدم چندی نشینده ام صدایت یک سوره بخوان شوم فدات فرمود علی: به چشم بانو بانوش نهاده سر به زانو از اول آیه هایِ یاسین در لرزه فتاد زانویِ دین از چشم به چشم اشک بارید زهرا مددی گرفت و کوشید تا پاک کند سرشک مولا شد مادر آب غرق دریا چون فاطمه شام آخرش بود در هِق هِق گریه هاش فرمود غسل و کفنم شبانه باشد دفن بدنم شبانه باشد آنان که نه با تو پا به پایند با تو به مشایعت نیایند یک لحظه کنار قبر من باش ای یار بهارِ قبر من باش فرمود پس از وصیّت خویش چون وقت کم است و مرگ در پیش پس راحت گریه کن برایم گریه به من و یتیم هایم گریه به قتیل اشقیا کن