در عزای امام بی کفنم رَختِ مشکی نموده ام به تنم شاهد غصه های پنهانی اشک و اندوه و شیوَن و مِحَنَم حالْ دارم به گریهٔ حَسرَت غربتی آشکار در سخنم بِشنو آوای قلب بِشکسته یارب ای کردگارِ ذولمَنَنم از لباس محرّم و صفرم بارِالها چگونه دل بِکَنَم در چنین روز من عزادار هم نبی،هم رضا و هم حسنم در عزای پیمبر و دو گُلَش بلبلی خونجگر در این چَمَنم بااجازه زِ مصطفی ز رضا حسنی میشود دگر سخنم یاحسن کاش جای تابوتت تیر ها می نشست بر بَدنم من بلای وصالِ کویت را می خرم سَیّدی به جان و تنم با مِدادِ وِلا نِویسَم من مشق نامت به دفتر کفنم گرچه گریه کنِ حسینم من نه فقط دم ز عشق او بِزَنم تا شود فاطمه زِ من راضی هم غلام حُسین و هم حَسَنَم 🔴 سروده شده در سال ۸۴ موضوع شعر : وداع با ماه صفر و توسل به ساحت مقدّس امام مجتبی علیه السلام #دلنوشته ناب ترین کانال اشعار،روضه ، نوحه ایام محرم ،اربعین تا ورود اسرا به مدینه 👇 @rozevanoheayammoharramsoghandi