بسم رب الشهداء و الصدیقین
🔸 #علی_اکبر علیه السلام
اکبر که در سپهرِ شرف ، آفتاب بود
آئینه ی وجاهتِ ختمی مآب بود
هم پاره ی جگر به جگر پاره ی رسول
هم ترجمانِ وحی و زبانِ کتاب بود
احسانِ او ، زبانزدِ اهلِ مدینه گشت
دستش گره گشایِ همه شیخ و شاب بود
(( نار الضّیافه )) بر درِ (( دار الضّیافه )) داشت
کاو را به صاحبانِ کرم انتساب بود
مهمان نواز و مَحرمِ راز و خجسته پی
عالَم ، کویرِ تشنه و او چون سحاب بود
دانایِ حکمت و ثمرِ نخلِ معرفت
دارایِ علم و حلم ، به فصلِ شباب بود
آید به گوشِ جان (( اَوَلَسنا عَلَی الحَقَش ))
او را مرامِ نیک و کلامِ صواب بود
او را خدا ز (( عترتِ عمران )) گزیده بود
اسرار ، بی شمار ، در این انتخاب بود
اوّل قتیلِ نسلِ خلیلِ خدا به طف
جانبازی اش به سوی جنان ، فتحِ باب بود
در او عیان ، تجلّیِ ایمانِ پنجتن
بر عقلِ کُل ، حسین گل و او گلاب بود
چونان عمو ، برایش امان آمد از عدو
رد کرد آن امان که ز اهلِ عذاب بود
عبّاس و او به سوره ی اخلاص ، آیه اند
آن ماه آلِ هاشم و این آفتاب بود
بی شُبهه ، شبهِ ختم رسالت به کربلا
از پایه های اصلیِ این انقلاب بود
هر کس که بُرد وقت دعا ، نامِ او به لب
هر حاجتی که خواست ز حق ، مستجاب بود
شش گوشه شد ضریحِ حسین از وجودِ او
پایین ِ پایِ باب ، وِ را جایِ خواب بود
روزِ دَهُم ، امام سوُم را غریب دید
(( هَل مِن مُغیثِ )) خون خدا ، بی جواب بود
رخصت طلب نمود و به میدان روانه گشت
شوقِ شهادتش به سر و در شتاب بود
وقتی روان ، روانِ حسین از خیام شد
از خوفِ او ، به قلبِ عدو ، اضطراب بود
با یأس بر پسر ، پدر آن دم نگاه کرد
بغضِ گلوش ، چون شکننده حُباب بود
بر دست خود محاسنِ پاکش گرفت و گفت :
حرفی که شرحِ درد دلِ بی حساب بود
یا رب ! گواه باش به جنگِ سپاه کفر
عازم شد آن جوان که چو ختمی مآب بود
نامش علی ، شبیه ترین فرد ، بر رسول
در خَلق و خُلق و منطقش ، آن مستطاب بود
کم کم علی به مرکزِ میدان قدم نهاد
شمشیر داشت بر کف و پا در رکاب بود
لب بر رجز گشاد و بر آن قوم ، پند داد
بی بهره گر چه آن همه وعظ و خطاب بود
در ، دم شکافت قلبِ سپاه یزید را
شمشیرِ وی ز خونِ عدو ، کامیاب بود
شمشیر زد چو شیرِ خدا ، در مصاف شرک
او شاهبازِ دین و عدو چون غُراب بود
دشمن به زیرِ ضربه ی جانسوز وی ، چنان
ماری ، اسیرِ پنجه ی تیز عُقاب بود
آمد دمی به نزدِ پدر ، خسته ، تشنه کام
لعل لبش تَرَک تَرَک از قحطِ آب بود
بوسید خون حق ز لبِ آن جوان که هان!
بنگر که خشکتر ز لبت ، کامِ باب بود
پس در دهان ، زبانِ عزیزِ دلش نهاد
بس رازها در این عملِ آن جناب بود
فرمود : صبر کن ، که پیمبر تو را دهد
آبی که هر سؤالِ عطش را جواب بود
بار دگر به سوی سپه گشت حمله ور
رزمنده ای که حافظِ اُمّ الکتاب بود
آمد هدف به ضربتِ دشمن ز هر طرف
آن قوم را به کشتنِ اکبر ، شتاب بود
با جسمِ پاره پاره چو افتاد بر تراب
فرقش دو تا ز تیغ ، چنان بوتراب بود
آمد حسین و خم شد و رخ بر رخش نهاد
اشکش روان ز دیده ، چنان دُرّ ناب بود
گفت : ای عزیزِ دل ، پسرم ، نورِ دیده ام
با بودنِ تو ، در دلِ من ، صبر و تاب بود
رفتیّ و راحت از غمِ دنیا شدی ، علی
بابت غریب مانده و قلبش کباب بود
جانا ! پس از تو خاک به سر باد ، دهر را
بعد از تو کاش خانه ی عالَم ، خراب بود
برداشت چونکه صورت از آن رویِ لاله گون
گویی ز خون ، محاسن او را خضاب بود
از (( ایزدی )) قبول کن این شعر ، یا حسین !
او را امید بر کَرَمت ، بی حساب بود
🔻مقدمتان را به این کانال 17 هزارنفری
🟩⬜🟥امامتفاوت وعالی
گرامی می داریم
╔═💎💫═══╗
➡️ www.mesf.ir/s
╚═══💫💎═╝
╭┅───────────┅╮
🕌 http://eitaa.com/maddahanesf
╰┅───────────┅╯