على بن ابراهيم روايت مى‌كند كه‌ عبداللّه بن جندب را در موقف عرفات ديدم كه بهتر از وقوف او نديدم؛ پيوسته دست هايش به سوى آسمان بلند و اشك بر گونه هايش جارى بود و بر زمين مى‌ريخت. زمانى كه مردم از عرفات برگشتند به او گفتم: من وقوفى بهتر از وقوف تو نديدم. در پاسخ گفت: به خدا قسم، تنها براى برادران (دينى) دعا كردم، چون حضرت موسى بن جعفر (عليه السلام) به من فرمود: إِنَّ مَنْ دَعا لاَِخِيهِ بِظَهْرِ الْغَيْبِ نُودِىَ مِنَ الْعَرْشِ وَ لَكَ مِائَةُ أَلْفِ ضِعْف فَكَرِهْتُ أَنْ أَدَعَ مَائةَ أَلْفِ مَضْمُونَة لِوَاحِدَة لاَ أَدْرى تُسْتَجابُ أَمْ لاَ؛ (اصول كافى، ج 2، ص 508) كسى كه پشت سر برادرش و در غيابش به او دعا كند، از عرش ندا مى‌رسد، صد هزار برابر (آنچه براى برادر مؤمنت درخواست كردى) براى خودت در نظر گرفته شد. پس من خوش نداشتم كه صد هزار دعايى را كه اجابتش ضمانت شده را به جهت يك دعا كه نمى‌دانم به اجابت مى‌رسد يا نه، رها كنم.