اینطور نیست که برخی سیاستمداران مخالف و معارض و‌ معاند، ندانند که می‌توان با توجه به شیوه‌های دیندارانه بسیاری از مشکلات مملکت را بدون هزینه حل کرد؛ بلکه سیاست‌بازی اجازه نمی‌دهد تسلیم شوند. آنها برای اینکه سهم قدرت جدا کنند باید ساز مخالف بزنند. توصیه به خودداری این روزها در جهان به عنوان یک معروف شناخته می‌شود. خودداری که در ادبیات دینی ما، تقوی نام دارد. در روزنامه‌های خودشان خواندم که سالانه ۱۸۰ همت خرج مصرف دخانیات می‌شود و دو برابرش خرج درمان بیماری‌های حاصل از آن. این یکی از صدها مورد سوء مصرف‌هایی است که کشور را ضعیف می‌کند. هم آدم‌هایش را و هم اقتصادش را و هم امنیت و سیاست و فرهنگش را. اما بنای نفس اماره نگاه از این منظر به مسئله نیست. هر مسئله‌ای باید حکومت را بخراشد و قدرت را بتراشد و سهمی به مخالفان بدهد. اگر این خیانت نیست، پس چیست؟! راه عبور از موقعیت گذار، تردید نیست، تصمیم است. با قدرت باید گذشت. نفس اماره اما ترجیح می‌دهد تا سهمش را نگرفته عبور نکند.