#اسرار_نماز سِرّ قنوت بسم الله الرحمن الرحیم قنوت بخشی از سلوک مومن در نماز است: قوموا لله قانتین. برای خدا مطیعانه برپا خیزید! این بدان معنا است که اطاعت کننده و فرمانبردار خداوند باشید و دعا کنید یا خدا را در قنوت بخوانید. قنوت مظهر رحمانیت الهی است. رسول رحمت(ص) می فرماید: هرگاه بنده‌ای دست به سوی خداوند عزیز و غالب ببرد، خداوند حیا می کند که آن دست را تهی برگرداند. از این رو، آن چه را وی می خواهد، از فضل خویش در آن دست قرار می دهد. یکی از حالت های نمایانگر خضوع، قنوت است. قنوت عبارت است از لابه، مویه و زاری، یعنی وانهادن محبت دنیا و توجه و اخلاص در برابر خداوند جلیل. خداوند که جواد است، آرزومندانش را ناامید نمی کند. خداوند فرموده است: واذکرو اسم ربک و تبتل الیه تبتیلا. نام خدایت را یاد کن و به سوی او به طور ویژه تبتل نما! امام صادق(ع) می فرمایند: در این آیه، تبتل به معنای بالا بردن دست ها(در قنوت نماز) و لابه به سوی خدا است. بنابراین معنی آیه‌ی فوق این است: همواره نام خدا را یادآور باش و به کلی از غیر او پیوند ببر و فقط به او بپرداز، زیرا بدون پیوند بریدن از خلق، پیوستن به حق میسر نگردد. قنوت، دست شستن از غیر حق و روی آوردن کامل به شکوه خداوند و با دست خالی، درخواست از بی نیاز مطلق است. این قنوت که جلوه دل بریدن از دنیا و پیوستن به خداوند شکوهمند، و عجز و لابه به درگاه او است، انسان را به کمال می رساند. 📚 منبع: اسرار نماز، استاد باقی @mahdaviat_arak