🔰 اعتراض به اغتشاش داود مهدوی زادگان معترضان تاکید دارند که اغتشاشگر نیستند. در این صورت، باید به مانند جامعه انقلابی، یکی از وجوه اعتراضی آنان اعتراض بر اغتشاش و آشوب خیابانی باشد. چون اغتشاشگران مانع شنیده شدن صدای معترضان می شوند. هرقدر که آنان شعار خشونت پرهیزی را سر می دهند، آشوب طلب خیابانی خشونت طلبانه تر عمل می کند و فضای گفتگو را بر هم می زند. در نتیجه معترضین مجال بیان اعتراض را پیدا نمی کنند. از این رو، می بایست یکی از موارد اعتراضی آنان اعتراض بر اغتشاش و آشوب خیابانی باشد. اما پرسش مهم این است که چرا از سوی معترضان اعتراض علیه اغتشاشگران اتفاق نمی افتد؟ چرا آنان در این 50 روز آشوب و اغتشاش خیابانی سعی نکردند با همان گفتاری که برابر حاکمیت به کار بستند، عوامل اغتشاشگر را نیز مورد خطاب اعتراضی خود قرار دهند و آنها را به رعایت چارچوب قوانین فرا بخوانند؟ بی تردید، مجاهدت و فداکاری نیروهای امنیتی و بسیجیان جان برکف در خاموش کردن آتش آشوب و اغتشاش، خدمت بزرگی به معترضان است. اگر مجاهدت نیروهای امنیتی نباشد، هیچ مجالی برای معترضان باقی نمی ماند. هر قطره خونی که از مدافعین امنیت ریخته می شود، پاسداشتی از حق اعتراض است. لکن این اندازه از تلاش نیروهای امنیتی و بسیجیان مخلص در پس زدن جریان خشونت طلب برای فراهم آوردن شرایط ابراز اعتراضات مدنی کافی نیست بلکه باید خود معترضان نیز با این مجاهدت های خونبار همراه شوند و علیه اغتشاشگران اعتراض کنند. سکوت آنان زمینه ای برای تصرف عدوانی گفتار معترضین می شود. نباید گذاشت غاصبان اعتراض به مقصود شوم خود دست یابند. مضافاً اینکه چنین سکوتی اسباب بی اعتمادی حاکمیت به کنش گری و صداقت معترضان می شود. 22 آبان 1401 @mahdavizadegan