چرا با وجودی که خداوند از رگ گردن به ما نزدیک‌تر است ما نیازمند واسطه قرار دادن انبیا و اولیا در طلب حاجات خود از خدا هستیم؟ خداوند می‌تواند بدون وجود این واسطه‌های خیر و مجراهای فیض نیز نیاز حاجت‌خواهان را برآورده كند؛ اما همان طور كه در عرصۀ طبیعت، به واسطۀ آب انسان‌ها را حیات می‌بخشد و سیراب می‌كند: جَعَلْنا مِنَ الْماءِ كُلَّ شَی‏ءٍ حَی هرچیز زنده‌ای را از آب قرار دادیم. در عرصۀ شریعت نیز فیض حیات‌بخش خود را از طریق این بزرگان به انسان‌ها می‌رساند. بنابراین سرمنشأ فیض، خداوند است؛ اما حضرت او گاهی فیض خود را به طور مستقیم به بنده‌ای می‌رساند و گاهی انسان‌ها را از طریق مجراهای فیض از الطاف خویش بهره‌مند می‌سازد. حال، اگر انسان‌ها از طریق مجراهای فیض الهی یعنی انبیا و اولیای خداوند حاجت‌روا ‌شوند، بیش از پیش به شخصیت و منزلت ایشان پی می‌برند و امید است كه ایشان را الگوی فكر و عمل خود قرار ‌دهند تا به سعادت بر‌سند. بنابراین، این بزرگان از حاجت‌روا كردن كسانی كه به آن‌ها مراجعه می‌كنند، هدف والاتری را در نظر دارند و آن، هدایت مؤمنان به سوی خداوند است. ▫️کتاب مشکاة، تفسیر قرآن کریم، ج۱۸، صص ۴۳۸-۴۳۷.