امام باقرعلیه السلام فرمود: «ای جابر! آیا کسی که فقط بگوید: اهل بیت علیهم السلام را دوست دارم، می‌تواند خود را از شیعیان مابپندارد؟ به خدا قسم! شیعیان ما کسانی هستند که از خدا می‌ترسند و فرمانبردار او می‌باشند. آنها به وسیله تواضع، ترس از خدا، امانت داری، زیاد یاد کردن خداوند، روزه گرفتن، نماز خواندن، نیکی به پدر و مادر، رسیدگی به همسایگان فقیر، رسیدگی به مسکین، قرض داران و یتیمان، راستگویی، خواندن قرآن و جز از خیر در مورد مردم صحبت نکردن، شناخته می‌شوند و در میان قبیله خود امین اند». جابر عرض کرد: ای پسر پیامبر! ما کسی را با این اوصاف نمی شناسیم! حضرت فرمود: «ای جابر! از بحث خارج مشو. آیا برای انسان همین کافی است که بگوید: علی علیه السلام را دوست دارم و ولایت او را پذیرفتم؟! اگر او بگوید که پیغمبر خداصلی الله علیه وآله را دوست دارم که از علی علیه السلام والامقام تر است، ولی از روش و اعمال و سیره او پیروی نکند، این دوستی، هیچ سودی برای او نخواهد داشت. از خدا بترسید و برای رسیدن به ثواب الهی، اعمال نیک به جا آورید. بین خدا و بین هیچ کسی رابطه خویشاوندی نیست. محبوب ترین و گرامی ترین بندگان در نزد خداوند، پرهیزگارترین و عمل کننده ترینشان به دستورات خداوند است. ای جابر! بنده به خداوند جز به وسیله فرمانبرداری از خداوند، نزدیک نخواهد شد و تنهابا گفتن اینکه با ما هستید، از آتش رها نخواهید شد و بر خداوند دلیل و حجّتی ندارید. هرکس فرمانبردار خدا باشد، دوست ما می‌باشد و هرکس از خداوند نافرمانی کند، دشمن ما است و دوستی ما، جز با انجام عمل نیک و پرهیزگاری به دست نمی آید». 📚صفات الشیعه, حدیث 22