آدم ها خسته که شدند؛ بی صدا تر از همیشه می‌روند! احساسشان را بر می‌دارند و پاورچین پاورچین، دور می‌شوند... آدم ها هر چقدر هم که صبور باشند؛ یک روز صبرشان لبریز می‌شود، کم می‌آورند، همه چیز را به حالِ خود می‌گذارند و می‌روند ... همان‌هایی که تا دیروز، دیوانه وار، برای ماندن می جنگیدند، همان هایی که سرشان برای مهربان‍‍ی و هم صحبتی درد می کرد؛ سکوت می‌کنند، بی تفاوت می‌شوند، و جوری می‌روند؛ که هیچ پلی برایِ بازگشتشان، نمانده باشد... آدم ها به مرز هشدار که رسیدند؛ آدمِ دیگری می‌شوند... ‌ ‌