مشک که از راه هاى دور مى آوردند نسبتاً زیاد بود. البته درمورد زنان اکیداً نهى شده است که به هنگام بیرون آمدن از خانه یا ملاقات با نامحرم خود را خوشبو سازند به گونه اى که دیگران آن عطر را استشمام کنند زیرا ممکن است منشأ مفاسدى گردد. به هر حال امام(علیه السلام) در گفتار حکیمانه مورد بحث، درباره برترى مشک بر عطریات دیگر مى فرماید: امتیاز این عطر بر سایر عطرها این است که اولاً حملش آسان است زیرا ظرف بزرگى لازم ندارد به علاوه مانند بسیارى از عطریات به صورت مایع نیست که مشکلات خاص خود را داشته باشد بلکه به صورت جامد بوده و استفاده کردن از آن نیز بسیار آسان است; انسان با سر انگشت خود مى تواند مقدارى از آن را بردارد و به خویش بمالد. اضافه بر این، بوى مشک را غالب مردم با اختلاف سلیقه اى که درباره عطر دارند مى پسندند و لذا امام(علیه السلام)آن را مدح و ستایش مى کند. به همین دلیل از حالات پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) و ائمه هدى(علیهم السلام) استفاده مى شود که بسیارى از آن بزرگواران از مشک استفاده مى کردند حتى گاهى مقدارى از آن را در غذا مى ریختند. در اهمیت استفاده از بوى خوش در نمازها همین بس که مرحوم کلینى در باب الغالیه در کافى نقل مى کند که امام على بن الحسین(علیهما السلام) شبى از شب هاى سرد زمستانى جبه خز و ردایى از خز و عمامه اى از خز پوشیده بود و خود را با بوهاى خوش کاملاً معطر ساخته بود یکى از یاران حضرت، ایشان را با آن حالت مشاهده کرد، عرض کرد: فدایت شوم در این وقت شب با این وضع کجا مى روید؟ فرمود: «إِنِّى أُرِیدُ أَنْ أَخْطُبَ الْحُورَ الْعِینَ إِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فِى هَذِهِ اللَّیلَهِ; من مى خواهم از خداوند حور العین را خواستگارى کنم». اشاره به این که استفاده از بوى خوش به هنگام عبادت و نماز و پوشیدن لباس هاى خوب به هنگام رفتن به مسجد از امورى است که در آخرت پاداش هاى مهم الهى دارد. ممکن است از کلام حکیمانه مورد بحث به نکته مهم گسترده ترى نیز برسیم و آن این که انسان هاى شایسته کسانى هستند که خفیف مئونه و پرفایده اند و آن ها همچون مشک اند که وزن آن کم و عطر آن فراوان است. گفتنى است که مِشک که در فارسى، هم به کسر میم و هم به ضم میم خوانده مى شود ماده اى است سیاه و بسیار معطر که از یک نوع آهو گرفته مى شود و در واقع خونى است که در کیسه اى در زیر شکم او پیدا مى شود سپس جدا شده و مى افتد. در آغاز به صورت مایع و تیره رنگ و بسیار معطر است و پس از خشک شدن سیاه مى شود و در واقع از عطرهاى تند است. البته مشک علاوه بر این که به عنوان عطر معروفى به کار مى رود خواص طبى فراوانى نیز براى آن فراوانى نیز براى آن ذکر کرده اند و از روایاتى که در باب تروک احرام وارد شده است استفاده مى شود که در آن زمان گاه در غذا براى خوشبو کردن مى ریختند و خوردن آن مجاز بوده است.