او را تشبیه به پرندگانی کرد که هنوز بال و پر آن ها قوی نشده سعی می کنند مانند بزرگسالان پرواز کنند; برمی خیزند و بر زمین می خورند. تشبیه دیگر این که شتربچه آن صدای مخصوص شتران را که عرب آن را «هدیر» می گوید سر نمی دهد. امام(علیه السلام) می فرماید: به شتر بچه ای می مانی که مانند شتران بزرگسال هدیر سر می دهی. فصاحت و بلاغتی که در این کلام کوتاه و پرمعنا به کار رفته بر هیچ کس پوشیده نیست و این نشان می دهد که امام(علیه السلام) چنان بر سخن گفتن مسلط بود که با دو جمله کوتاه مطلب مهمی را به زیباترین وجه بیان می کند. یکی از آداب مجلس این است که هرکس در جای خود بنشیند و هرکس به اندازه قدر و مقام خود سخن بگوید. حافظ نیز با توجه به این رسم و آداب چنین گفته است: افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن * مقدمش یارب مبارک باد بر سرو و سمن خوش به جای خویشتن بود این نشست خسروی * تا نشیند هر کسی اکنون به جای خویشتن بنابراین کسانی که بلندپروازی می کنند و بیش از حد خود سخن می گویند کارشان نوعی بی ادبی محسوب می شود و همگان بر آن ها خرده می گیرند. ازاین رو در غررالحکم از امام(علیه السلام) نقل شده که فرمود: «رَحِمَ الله امرِأً عرَف قدرَهُ ولمیَتَعدَّ طَورَهُ; خداوند رحمت کند کسی را که قدر خود را بشناسد و از حد خود تجاوز نکند».[1] تاریخ نشان می دهد افرادی که بلندپروازی کردند و از حد خود تجاوز نمودند و سخنان نامناسبی گفتند گرفتار مشکلات مهمی شدند و شاید گاه جان خود را بر سر سخنان خود دادند. بنابراین، گفتار امام(علیه السلام) خطاب به شخص معینی نیست بلکه همه انسان ها مخاطب آن حضرت اند که حد و مقام خود را بشناسند و در گفتار و عمل و ادعا از آن تجاوز نکنند تا آبروی آن ها در میان خاص و عام نرود. در عربی و فارسی نیز ضرب المثل هایی مشابه این سخن دیده می شود هرچند هرگز آن فصاحت و بلاغت را ندارد. مثلاً عرب ها به کسی که بیش از حد خود سخن بگوید یا عملی انجام دهد می گویند: «زببت و انت حِصرِم; هنوز غوره هستی مویز شدی». در فارسی گفته می شود: سخن بزرگتر از دهانت می گویی، یا گفته می شود: هنوز غوره نشده مویز شدی. اشتباه نشود، ممکن است افراد کوچکی دارای استعدادهای مهم و فوق العاده باشند و سخن های مهمی بگویند. این گونه افراد نه تنها نباید تحقیر شوند بلکه باید مورد تشویق قرار گیرند. سخن امام(علیه السلام) ناظر به کسانی است که ادعایی بیش از حد خود دارند و بیش از آنچه زیبنده آن هاست حرف می زنند. مرحوم حاج شیخ محمّدعلی انصاری، برادر واعظ معروف حاج شیخ مرتضی انصاری که شاعر باذوقی بود و تمام نهج البلاغه را به شعر درآورده و با شرح و ترجمه آمیخته که در چندین جلد منتشر شده است در ترجمه این کلام امام(علیه السلام) چنین می گوید: تو پیش از پر درآوردن پریدی * نگشته فحل، فریادی کشیدی تویی کوچک نشاید در محافل * بزرگان را شوی قرن و مماثل فراتر از گلیم خویش پا را *** مکش، در جای خود راحت بیاسا  ==============