یک صبر راهبردی. .کشوری که آسمانش امن باشد، همه زیرساخت‌هایش سالم می‌ماند. این یک اصل اساسی است. رژیم صهیونیستی که سال‌هاست با کمک مالی و تکنولوژیک امریکایی‌ها در حال ساخت سامانه‌های پدافندی مانند فلاخن داوود یا پیکان (آرو) است، همچنان در استقرار نهایی آنها دچار مشکل است. برترین سازندگان امریکایی در کنار صهیونیست‌ها قرار دارند و حتی آنها از بسیاری از کشورها نیز جاسوسی می‌کنند، اما هنوز موفق نشده‌اند که در این حوزه به نتیجه نهایی برسند. حتی همان سامانه گنبد آهنین که به قول شیرازی‌ها مثل «ترش پالو» یا همان «آبکش» است، امروز نقطه ضعفش خیلی خوب کشف شده و آنها از ترس همین مساله جرات حمله گسترده به باریکه غزه را ندارند و سعی می‌کنند آن را مدیریت کنند. ▫️اگر تا پیش از این نتانیاهو هم به این نتیجه رسیده بود که با شلیک همزمان ۱۲ فروند موشک یا راکت در یک مسیر می‌توان از گنبد آهنین عبور کرد، امروز فلسطینی‌ها به‌خوبی می‌دانند که با شلیک یک موشک هم می‌شود از آن عبور کرد، البته نه تنها عبور، بلکه می‌شود آن را هدف قرار داد و منهدم کرد. روزی که نتانیاهو دستپاچه دست به دامان مصری‌ها برای برقراری آتش‌بس شد، یک موشک صرفا به‌عنوان هشدار به فاصله ۵۰ متری یکی از این سامانه‌ها اصابت کرد… آن روز نتانیاهو فهمید که مقاومت اسلامی در باریکه غزه اگر بخواهد می‌تواند به‌سادگی تمام همه هشت سامانه اطراف باریکه غزه را منهدم کند، اینکه این کار چگونه صورت می‌گیرد، بماند. ▫️اما آن روزی که فقط یک موشک ضدرادار هرمز۱ از جنوب دمشق شلیک شد (البته در نقطه‌ای بسیار دورتر از جنوب دمشق و باید گفت نزدیک جولان اشغالی) صهیونیست‌ها حساب و کتاب پدافندی خودشان را از نو مرور کردند و شروع به انبارگردانی کردند… اگر در سوریه به حملات صهیونیست‌ها پاسخ داده نمی‌شود دلیلش بر ضعف نیست، یک صبر راهبردی است، مانند همین صبر راهبردی در ساخت سامانه‌های پدافندی. در سال ۱۳۸۲ و در هنگام حمله امریکایی‌ها به عراق، ما هر چند به لحاظ نیروی دفاعی قابلیت دفاع از خودمان را داشتیم، اما حقیقت این بود که ما اگر قدرت امروز را داشتیم مانع از بسیاری از حوادث می‌شدیم، کما اینکه با همان امکانات هم مانع شدیم..