امام باقر(ع) به «جابر جُعْفِی»‏ می‌فرماید: «وَ اعْلَمْ بِأَنَّکَ لَا تَکُونُ لَنَا وَلِیّاً حَتَّى لَوِ اجْتَمَعَ عَلَیْکَ أَهْلُ مِصْرِکَ وَ قَالُوا إِنَّکَ رَجُلُ سَوْءٍ لَمْ یَحْزُنْکَ ذَلِک‏‏» (تحف‌العقول/284) بدان که تو دوست ما نیستی تا وقتی که همۀ مردم شهرت آمدند سراغت و گفتند که تو آدم بدی هستی، اما تو غمگین نشوی. در ادامه می‌فرماید: «وَ لَوْ قَالُوا إِنَّکَ رَجُلٌ صَالِحٌ لَمْ یَسُرَّکَ ذَلِکَ» و اگر گفتند تو آدم خوبی هستی، خوشحال نشوی. یعنی علامت شیعۀ ما این است که جامعه نمی‌تواند او را بالا ببرد، پایین بیاورد یا لِه کند. نسبت او با جامعه، استقلال است نه انفعال.