حدود یکسال از آن بامداد جمعه می گذرد.
صبح جمعه زمانی که آن خبر ناگوار به گوش همه رسید شاید تنها یک نوا می توانست دل آشوب همه ما را کمی آرام تر کند. حرف دلمان را در نوحه ای که سال گذشته اش در ماه محرم شنیدیم خلاصه کردم و حالا همه حرف دلمان را با نوا « ای کشته دور از وطن دور از وطن وای… ای تشنه ی صد پاره تن… ای بی کفن وای...» همراهی کردیم تا کمی دلمان آرام گیرد. اما این غم آنقدر ها سنگین بود که نمی خواستیم حتی باورش کنیم. همه در بهت بودیم. سوالی که صبح جمعه بعداز شنیدن آن خبر در ذهن همه مان بود این بود که حالا روزگار بعد از حاج قاسم چطور است؟
تصاویری که هر دقیقه منتشر می شد مانند آبی بر آتش دلمان بود، می خواستیم کمی با این موضوع کنار بیایم اما هر چند که می گذشت نه تنها حالمان بهتر نمی شد بلکه داغ دلمان تازه تر می شد.
با گذشت یک سال از شهادت سردار سرفراز ایران اسلامی سپهبد شهید قاسم سلیمانی، همچنان قلب‌ها در فراقش بی‌قرار و بی‌تاب است و یادش لحظه‌ای از ذهن مردم فراموش نمی‌شود.
کافی است در گوشه و کنار این شهر و دیدار سری بچرخانی تا قدرشناس‌ترین ملت تاریخ را ببینی که نه تنها هنوز عکس حاج قاسم را از سر در خانه‌ها و مغازه‌هایشان گرفته تا روی طلق موتور و پشت شیشه خودروهایشان جدا نکرده‌اند بلکه عکس رنگ و رو رفته قبلی را با عکسی جدید عوض می‌کنند.
همه سخنران ها صحبت های خود را با یاد ونام سید الشهدای مقاومت آغاز می کنند، در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی نیز کاربران هر بامداد جمعه و به وقت آن بامداد تلخ اما تاریخ سازی که او را به دست شقی‌ترین آحاد بشر از ما گرفت تصاویر این اسطوره فراموش نشدنی را منتشرمی کنند و دلتنگی شان را با یکدیگر به اشتراک می‌گذارند.
اما روزگار بعد از حاج قاسم روزگار عجیبی شد؛ سالی که وقتی نگاه کنی میبینی گذشت یکسال زمان بسیار کوتاهی است اما این یک سال بعد از نبود حاج قاسم اتفاقاتی برایمان افتاد که در هر لحظه اش یاد و نام این شهید را حس کردیم. هواپیما سقوط کرد، سیل شد، و از همه مهم تر کرونا آمد. شاید بتوانیم بگوییم زندگیمان زیر و رو شد اما بهرحال گذشت. همان زمان که سیل شد همه حسرت مدیریت جهادی سردار را خوردند و فکر کردند و همه پیش خودشان گفتند اگر اون بود بین مردم می رفت و دل گرمی ای می شد برای آسیب دیدگان. کرونا که شد همه حسرت نبودش را خوردند و پیش خودشان گفتند اگر بود حتما با قدرت و مدیریت دفاعیش می توانست این بیماری را بهتر در کشور مدیریت کند. زمانی که هواپیما سقوط کرد و آن خطا انسانی رخ داد همه پیش خودشان گفتند اگر بود قطعا چنین اتفاقاتی رخ نمی داد.
صدای گرمش هیچ‌گاه فراموش نمی‌شود، آن زمان که وعده داد «کمتر از ۳ ماه دیگر اعلام پایانِ داعش و حکومتش در این کره خاکی خواهد بود» و ۲ ماه بعد هیچ‌نشانی از داعش وجود نداشت. فراموش نمی‌کنیم شب‌هایی را که با اینکه تمام منطقه در جنگ بود، اما ما با دلی آرام سر بر بالین می‌گذاشتیم، چون ما کسی همچون سردار قاسم سلیمانی را داشتیم که خاطرمان را جمع و دلمان را قرص می‌کرد، آنقدر غرق در آرامش بودیم که کم کم فراموش کردیم آرامش امروزمان را مدیون چه کسانی هستیم، ما خواب بودیم و حاج قاسم می‌جنگید، ما باز هم خواب بودیم و او شهید شد؛ چشممان را باز کردیم خبر شهادتش روحمان را خراشید. غم بر دلمان هوار شد و خشم، وجودمان را پر کرد؛ حاج قاسم سلیمانی حالا دیگر به آرزوی دیرینه‌اش رسیده است، آسمانی شد و ما را با انبوهی از غم تنها گذاشت. حالا همه مردم کشورمان عزادارند، همه مردم بغض دارند و اشکشان روان است، مردی که سال‌ها ایستادگی کرد و جنگ هیچوقت برایش تمام نشد، امروز در آغوش حق به آرامی خوابیده است. چهره کاریزماتیک سردار سلیمانی با آن لبخند همیشگی‌اش تکرار شدنی نیست، او محبوب دل‌ها بود و حال با رفتنش جای خالی‌اش احساس می‌شود.
در روزگاری که همه کاندیدا و داوطلب میز و صندلی هستند، سردار تنها «داوطلب گلوله» بود؛ اما واقعا چه چیزی چهره او را تا این حد مردمی کرده است؟ چه خصوصیت‌های اخلاقی در این بزرگ مرد وجود داشت که سبب شد امروز همه ایران عزادار باشند و زیر لب زمزمه کنند «خداحافظ‌ای داغ بر دل نشسته»
#ادمین‌کانال
شهید سپهبد قاسم سلیمانی👇🏻
→ @qasemsoleymani_ir
🏴 @majles_e_shohada 🏴
#شهدا_رهبرمون_رو_دعا_کنید