کاش درد نبود اماممان را حس می‌کردیم. کاش طوری از درد این فراق زجر می‌کشیدیم، که صدای ناله‌مان به آسمان‌ها بلند بود. کاش عرش خدا از صدای ضجه‌های ما به لرزه در می‌آمد و ملکوتیان با دیدن گریه‌هایمان دست به دعا می‌شدند، تا پروردگار بقیه غیبت امام را به ما ببخشد. کاش فلسفه غیبت را درک می‌کردیم و برای زمینه‌سازی ظهور هرچه در توان داشتیم به کار می‌گرفتیم. اگر انتظار فرج برترین اعمال است، پس منتظر بودن یعنی کاری کردن و به میانه میدان آمدن، نه گوشه‌ای نشستن و فقط چشم به راه بودن. باید تمرین کنیم هر کاری که می‌توانیم برای امام بکنیم و هرچه می‌توانیم از بارهای بر زمین مانده‌ی امام برداریم و به دوش بگیریم. هر کس به اندازه وسع و توانش؛ حتی اگر توان او، نوشتن یک متن کوتاه یا سرودن یک شعر برای رساندن دست یک یتیم به دامان امامش باشد؛ که انسان جدا مانده از امام، از هر یتیمی یتیم‌تر است. باید جمع شویم تا غیبت تمام شود. باید دل‌هایمان حول محور امام جمع شود و توان‌هایمان با هدف نصرت امام در هم ضرب شود تا غیبت تمام شود. باید اجتماع‌های منظمی از منتظران تشکیل دهیم تا غیبت تمام شود. پس بیایید تمرین کنیم همه چیزمان برای اماممان باشد و هرچه می‌توانیم از مال و هنر و ذوق و قریحه و قلممان در راه امام بذل کنیم. خدایا ما را در زُمره آنانی که با شعارهای توخالی مانع بزرگی برای فرج شده اند، قرار مده. *میدان عمل خالیست* *او در پی سرباز است* *چون ما همه سرداریم!!!* *سالار،نمی آید* ❣الّلهُــمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَــرَج❣ ╭━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╮ @maktab_ommeabiha ╰━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╯