آیت الله العظمی جوادی آملی: «به یاد دارم که حدود سال ۱۳۳۸ یا ۱۳۳۹ (ه.ش) مرحوم پدرم رحلت کرده بودند. رفقای آملی جمع شدند و گفتند:حال ایشان خوب نیست و کسالت دارند. از این رو بهتر است زودتر خودتان را به آمل برسانید. وقتی که به آمل رفتیم، در غیاب ما اساتید بزرگوار، مرحوم محقق داماد و مرحوم آقای میرزا هاشم آملی(رضوان الله علیهما) برای بزرگداشت مرحوم پدرم مجلس ترحیم گرفتند؛ بدون آن که ما به وصف صاحب اصلی مجلس عزا حضور داشته باشیم. آن بزرگواران کاملا مجلس دار بودند و مهمانان را پذیرایی و احترام کردند و پیش پای بزرگان و طلابی که به مجلس می آمدند، بلند می‌شدند و می نشستند. این کمال شاگردپروری و کمال بزرگواری بود؛ چون گاهی کسی می گوید که این شخص شاگرد من است و باید در مجلس ترحیم پدر او شرکت کنم و شرکت هم می‌کند و در گوشه ای می نشیند و فاتحه ای می‌خواند و گاهی به وصف صاحب عزا مجلس ترحیم بر پا و از پدر شاگردش احترام می‌کند؛ این دو کار با هم فرق بسیار دارد.» کتاب مهر استاد ص۱۷۸ ڪانال ما را بہ اشتراڪ بگذارید👇 ❣الّلهُــمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَــرَج❣ ╭━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╮ @maktab_ommeabiha ╰━═━🍃❀🌺❀🍃━═━╯